Kamertjeszonde

181

bove kwam. ’k Schrok er van, de schrik sloeg me in me beene, zoo wit as die was. Nou, dacht ’k — wat ken je gauw denke, as je in de rats zit hè, net tienmaal zoo gauw as anders, hè ? — nou vermoordt-ie me en da’s maar goed ook, want zoo’n leven hou ’k niet vol — „Me vrouw is ’n hoer geworde! Me vrouw is ’n hoer geworde!” schreeuwde-die. Toen vloog-ie me an naar me keel. Wat von’k dat héérlijk, héérlijk toen z’n nagels in me strot stonde. Niks bang was ’k. Maar toen liet-ie me weer los en zei — dat hoor ’k ’m nóg zegge —: „’k Zal me hande niet an je vuil make. ’k Verdom ’t om voor jou de kast in te gaan.” Zoo was-die nou. Van de eerste schrik kreeg ’k ’n miskraam. Daar ben ’k zes weke mooi mee geweest. Ze dachte da’k dood-bloeide ... Zeker had-ie alles an z’n moeder verteld, want dat beest — ’k heb je toch verteld dat ze me eens op straat tegenkwam en me in me gezicht spoegde, omdat d’r zoon met me getrouwd en ik niet van d’r geloof was — was niet van de kamer af te slaan in die dagen. Die hoopte da’k krepeere zou. En Isaac was zóó goed voor me. As-die nijdig was gebleve ha’k nog van ’m gehoue. Maar ’n goeie man, ’n poes-lieve man... o, ’t was zoo’n aterling poes-lief te zijn omdat ik ’t gèld verdiende. De grootste ellende kwam nog. Toen ’k beter was en uitging, naar de kamer van Barend, zei-diè schooier dat ’t maar uit most weze, dat-ie toch in de eerste zes maande niks bij me doen kon, omdat-ie wat opgeloope had bij ’n del. Daar maal ’k niks om? zei ik — zoo dol was ’k toen op ’m, zoo weinig begreep ’k van die dinge ! — dan zal ’k wel wachte . . . ’k Hou niet enkel van je om dat... Maar hij wou van me af zijn ... Dat merkte ’k wel. Dat zei die ook... Toen ben ’k van ’m weggeloope ... Da’s ’n harde tijd geweest, Alf. — ’n Paar maal hè-’k me wille ver-drinke, — an me kindere dacht ’k heelemaal niet —’n Verliefde vrouw is zoo krankzinnig! —, maar ik dorst niet. As ’k bij ’t water stond, werd ’k bang, god zoo-bang — eens wou ’k op de rails gaan legge —, maar ik dorst niet, ik dorst niet. Ik was bang om dood te gaan, dood te gaan. Een avond liep ik in den regen naar het huis waar Barend woonde, zag ’t licht in z’n kamer, z’n schaduw die telkens heen en weer ging. Zeker stu-deerde-die ’n rol in. En dan kwam m’n haat boven, vloekte ’k ’m, vloekte ’k ’m als de pest van me leven. Een avond liep ’k de kerk in — gek hè? — hoe kwam ’k ’r toe? — probeerde te bidden, te bidden. Een avond dronk ik zooveel cognac dat ’k