Kamertjeszonde

179

me vijftiende jaar wegliep van me stoel op ’t tooneel — we zatte toen nog allemaal in ’n kringetje op stoele —as d’r een lang naar me keek — Dat geloof je nou niet, w^Tel ? — Vraag ’t maar gerust an me moeder, da’k niet lieg...

„Nee, ik gelóóf je wel, kind.”

„ ... In de Vic kreeg ’k kennis an me man — ’k zal sterreve as ’k lieg: de eerste nacht heeft ie niks bij me gedaan ... Be-grijp jij zoo iets ?.. . Toen ’k ’t an me moeder zei, wou ze ’t niet geloove ... ’t Is ook niet om te geloove .. . God, god, wat was dat een koele . .. Eens in de veertien dagen dee-die wat... en dan most j’m nog anhale ... Was dat nou ’n man om te tróuwe ? ... Mot ’n man trouwe as-die zoo óp is ? ... Je trouwt wel niet om de heele dag in bed te legge, maar ’n blok steen, da’s toch ook niet pleizierig voor ’n jonge vrouw, wat ?.. . En zoo vies as die was in bed... ’n Heel bad nam-die nooit... z’n voete gaf die eens in ’n winter ’n beurt... Lekker, hè ? En altijd spoege op de grond. Zóó ha’k de grond gedwijld, zoo lag d’r spoeg van ’m... Maar die éérste nacht, die éérste nacht, toen ik lag te wachte en niks zegge dorst... en toen die slap e ging omdat de wijn ’m naar z’n kop gestege was... en ik niet inslape kon, omdat ’k ’t zoo vreemd von, die zweetende man in me bed ... Wat hè’k de volgende dag gehuild .. . Verbeel-je : — dat schiet me nou te binne — ’k zal geen gezond uur meer hebbe als ’k lieg — dat vloeke he’k van hèm, zeg, ik zie wel dat je lacht —. .. ’k was zoo nijdig op ’m da’k de trouwacte verscheurde om ’t uit te make. Me moeder was ’r bij . . . Isaac en zij an ’t lache! ... Wat was ’k toen nog onnoozel, hè ? .. . Net ’n gans, al ha’k al zes jaar in een café-chantant gezonge . . . Om kort te gaan ’k kreeg eerst Kaatje. — De weëen begonnen toen die ’s morgens naar de fabriek ging — thuisblijve dee die niet — wat die man nou kon verdomme weet ’k nog niet — en toe-die thuis kwam ete, was de dokter net zoo wat klaar. Hij wou ’t kind Sarah noeme, naar z’n grootmoeder. Dat heeft toen nog wat ruzie gegeve, maar me moeder was d’r ook bij. — Zeg, stel je nou is voor: „Sarah je rok zakt af, moeder ’k draag ’n sleep!” Hahaha! Hahaha! Ik kreeg me zin. En toen ’t kind een half jaar oud was, had-ie geen werk, liep-ie te slentere over straat met z’n sabbatjas an. Zoo bang as-die was, hè! Dat schiet me nou ook te binne. — Eens had-ie kwestie met de bewoner van beneje — wij woonden twee hoog. — Dat was op ’n Zaterdag. — „As je de trap af komt