Kamertjeszonde

178

maar an me moeder ... En ’k ben toch wel in verleiding gew eest... — Kijk me nou niet zoo constant an! Toe! — Je mot de men-sche in België kenne ... We reisden toen.. . me vader, me moeder, me broer en ik — hoe lang is dat wel geleje?... ’n jaar of vijf na de Fransch-Duitsche oorlog ... ’k herinner me nog best hoe Metz er uitzag... Als kind van twaalef jaar keke de manne al naar me... ’k Herinner me in Antwerpen — daar ha’k ge* zonge, toen d’r ’n heer naar me toekwam, die me tien franke beloofde as ’k elfen met ’m meeging achter de deur — om wat te doen ? zei ik — Nou dat zal je wel zien zei-die — ’k zal ’t effen an me moeder zegge da’k mee-ga zei-ik en toen was-die al weg. Je kan begrijpe hoe woedend me vader was — ’n Andere keer, o, ’t zijn zulke vuilike, zulke schobbers in België, bood ’r een tweehonderd franke an me moeder en dan zou-die me broer ook ’n goeie opvoeding geve ... Is me moeder dan geen brave vrouw, hè, dat ze met al d’r arremoe al die schooiers van me lijf het gehoue. As kind begreep ’k ’r niks van. — Eens hè’k de artieste zoo doen lache, toen d’r een vroeg of ’k al wist hóe de kinderen kwamme — ’k Wou toen erg wijs zijn en zei: de mensche doen net as de hondjes. — Zóóveel wist ik toen, zèg — op me woord van waarachtig, ’k Was een mooi kind hoor, vraag dat maar an me moeder — net zullek dik haar as nou en veel blonder — verleje jaar hè’k ’t geverfd en dat zit nog in me haar — zie je wel an de puntjes ? Op me twaalfde jaar droeg ’k al lange rokke en zagen ze me voor zestien an ... Nou van de zake hoef ik je niks te vertelle wat ’n schrik of dat was . . . Hoe oud was ’k toen ?. .. Dertien ... Ja dertien ... Ik an ’t huile van de schrik ... Ik dacht niet anders of ’k was ziek... Me moed er an ’t lache! Wat heeft me dat mensch gelache ! Da’s niks zei-ze : dat heeft ellek jong meissie. — Nou maar wat is ’t dan, vröeg ik huilend. — Ach niks, de prins is jarig — De prins is jarig ? vroeg ik — Ja, de prins is jarig — zoo noeme ze dat in België as ’n vrouw de regels heeft — Nou, toen me vader thuiskwam, lag ik uit ’t raam en riep met zoo’n blij gezicht: vader, de prins is jarig! — Wat hè’k toen op me gezicht gehad ! ’s Avonds toen zei moeder tegen me; nou zal ’k je nog is wat zeggen : als de prins bij ’n meissie jarig is geweest, dan mot ze erreg oppasse, anders krijgt ze ’n kind. Als ’n man je nou maar aanraakt of ankijkt, krijg je ’n kind, hóór. — Dus je past op hóór en je laat je door geen man anrake of ankijke. — Wil je geloove da’k tot