Kamertjeszonde

dat, dat ik je nog geld schuldig ben, dat jij nog een van mijn boeken heb. Maar nóu zijn we vrinden. En nou ben je ’r misschien al nijdig om, dat ik me zoo heb laten gaan, dat ik je zulke gekke dingen vierkant in je gezicht zeg” ....

Het blijft na die radheid van woorden, die me zelf verbaast, even stil.

In de schemering zie ’k zijn wit boord, ’n wassen gezichtsvlak, de roodlichtende sigaar.

„Je ben ’n rare kwibus” zegt hij tusschen twee rookhalen door. Aan het hijgen van het vuur, merk ik dat hij geprikkeld of in gedachten is.

Zóó blijven we tot er gebeld wordt. Op de vloermat hoor’k de krant vallen. Ik steek het licht op, lees de telegrammen. Hij dampt, tipt netjes de asch van z’n sigaar op het vloerkleed. Het gesprek is uit. Bij vól licht gaat ’t niet meer. Ik voel alleen dat er iets verkoeld is, bij hém. Menschen hooren liever niet praten over dingen die ze graag in evenwicht houden.

„Wil je rooken,” vraagt hij, als hij de pijp in stukken ziet. „Graag. Da’s m’n éérste vandaag.”

„Als je klaar ben met de krant, wou ik wel opstappen, ’t Is hier benauwd.”

„Waar wou je heen ?”

„^Jt Kan me niet verdommen. Laten we ergens binnenloopen.” „’k Blijf liever liggen.”

„Heb je geen idee in Prot ?”

„Nee. In ’n theater voel ik me als in ’n lijkenhuisje.”

„Kom ga maar mee. Wat moet je met je heelen avond doen? Bij Prot amuseer je je wel is.”

„Wat geven ze?”

„Kijk maar eens in De Telegraaf”

„Prot.. . Prot.... Het Beleg van Grenada .... Nee. Nee. Da’s zeker weer zoo’n moppenboel met veel kemiek-kemieke menschen. Laten we wat gaan plakken in de Vic”

„De Vic kost geld en voor Prot heb ik vrij biljetten.”

„Heb je geen geld meer?”

„Nog drie maffies.”

„Dan naar Prot.”

Ik klee me aan, beborstel met ijver mijn glimmend pak, neem het laatste nieuwe boord, onderzoek of ik niets vergeten heb.. . Revolver, horloge, beurs, papieren.... sluit de deur.