Kamertjeszonde

173

„Nee.”

’t Doet wèl pijn. Terwijl we verder praten gloeien de scherpe nagels in de huid, alsof ’n heete naald me gebrand heeft — en al pratend is er ’n chagrineerende onderstrooming in m’n gedachten, dat ze niet zoo vinnig zou dóorgeknepen hebben, zoo in drukkend de nagels, als ze van me hield. En zoolang de natin-teling duurt is er ’n gemelijkheid in me, ben ’k stiller, soes ’k tüsschen de woorden door over de waarheid dat een man staat tot een vrouw als een manneknijp tot een vrouweknijp. Maar mét ’t gloeien verdwijnt de geiriteerdheid, denk ik me in — in bed zaag je wonderlijk-helder over de kleinste dingen — in haar nijdigheidsgevoel over de twee knepen in de bil en word weer opgewekt. Zoo doet ’n wijsgeer.

„Wat hè-jij ’n boeken! Kolosaal. He je die allemaal gelezen?... Nee wel ? Dat lees je in geen eeuw uit.... Strakkies mot je ’n èrg gemeen, ’n erreg gemeen uitzoeke voor me.”

„D’r is niet éen gemeen bij.... Die ’k had, heb ’k allemaal an Kokernoot verpatst, als ’k geld noodig had.”

„Nou ’r zal ’r wel één gemeen — érreg piekant bij zijn. Niet ?” „Nee.”

„Dat zeg je maar om ze mij niet te late leze! ’k Kanjed’rzóo een uitpikke, da’k zag staan.”

„Dan ben jij ’n knappe Mol.”

„Zoo, dat zulle we zien.”

Ze springt ’t bed uit, neemt van de derde plank ’n wit-zwart boek.

„En dat dan?”

„Breng ’t maar mee.”

Ze kruipt weer in bed met.... Johannes Viator.

„Nou?”

„Ganzekop, hahaha! hahaha! Dat moest Van Eeden eens hooren! hahaha!”

„Wat lach je nou! Wat is ’r nou te lachen!,... Laat mij ’t maar leze ....

„Goed lees jij ’t maar.”

„Johannes Viator... Het Boek van de Liefde .. . Zeker erreg-vuil, niet?”

„Hahaha! Hahaha ”

„Jij kan zoo beleedigend lachen!”

„Lieve snoet — ik lach om je moppigheid — ’k geef je m’n