Kamertjeszonde

168

„Vannacht komt-ie thuis — ¹k zal ’t maar zachies zegge”....

„ ... . Zeg ’t maar hard!”....

„ ... dattie niet goed op s’n beene kon staan . .. k Denk: nou sal ik is niks segge en laat ’m naar bed gaan. Nog geen vijf minute leit-ie of-ie snurkt as ’n os en ’k geef 'm de pollepel in s’n hand.. . . Arie waar ben je van avond gewees? — vraag ik. Hij snurrekt door. Arie wat hé-je uitgevoerd ? — Geen asem. Nou denk ik: ’k sal ’t effen laten inw^Terke. Wat wil ’t geval, ’k val sellef in slaap. Van morrege wordt-ie wakker en begint me te vloeken — jeesis, meneer as dat heer begint, wordt de heele vischmarkt bang van ’m — wat is me dat potverdikkie hier en daar! Ben ik je kwajongen! Wat is ’r dan, seg ik. En toe sie ’k ’m met de pollepel in s’n hand sitte.... met permissie, ’k heb in bed gepiest van ’t lache”....

„Nou mot je begrijpe,” vertelt de vader verder : „wat'n bezope gezicht as je wakker wordt met ’n pollepel in je poote. ’kDenk bij mezelf — wel goddoome wat is me dat — als je pas wakker wor kè-je nog zoo goed niet zien bij ons in die donkere alkoof — veel donkerder nog as hier — wel goddoome wat is me dat! Toen begint zij te lachen en heb ’k ’r met de pollepel op d’r bloote”....

„ .. .. Nou, nou, nou!” lacht moeder, die in hikkende giegel-schudding van ’t kleine lijfje zit en telkens de handen naar het lorgnet moet brengen, zoo als-die op haar neus dribbelt.

„ . .. Kont geslage !.. .. Hahaha !.. Nou zal ze me wel geen pollepels meer in me poote stoppe ! Hahaha ! Dat wij ven volk! Hahaha !”

Moeder schokt nog altijd van lol. Haar dunne lipjes zijn tot ’n kindermondje saamgerimpeld, de mollige, vette handen wiebelen op den neus bij het lorgnet, ’t Hartelijkst lacht ’t kind. Met overdreven lawaai schettert ze: „ .... opoe het op d’r bille gehad !*’, lacht hardop, blij dat ze is los mag komen, schettert nog eens ... „Opoe... het op d’r bille gehad!”, doet druk, valscli-nalachend, overdreven-gillend. Georgine lacht ook, wordt middenin kwaad op ^rt kind.

„Bé-je klaar met je valsche gelach!”

„Nou ... opoe ”...

„Ja, nou weten we ’t wel. Pas op as je wat an juffrouw Bok zegt, hoor! Die vertelt alles over wat ze ziet!”

„Ja-ja-ja,” schoklacht moeder: „ouwe mense doen soms nog net of se jong sijn.”