Kamertjeszonde

167

„Ja, seg u dat wel.”

„’n Arties kan zich z’n heele leven doodsappele voor andere .... Amsterdam is niks meer tegenswoordig.... Al ’t geld kwam van de diamante .... Ja-ja .... Ja-ja” ....

„Nou maar ’t sal wel is beter worre.”

„Dat segge se al so lang.”

„Je mot je hoof nooit late hange.”

„Nee dat doe ’k ook niet.”

„’t Sal wel beter worre. Ik seg maar as ’t niet slechter wor-ren kan, wordt ’t toch licht beter, niewaar?”

„Nou, dat sal ’k niet tegenspreke. Da’s wel waar.”

Langzaam de handen afdroogend an ’t schort, gaat juffrouw Bok weer weg, kipperend met 't hoofd, en met den ingevreten lach op ’t grutjesgezicht.

„Je mot zoo’n boel niet loslate,” zegt grootvader.

„Seg ik nou wat? Mag ’k van avond weer niks segge ?” snauwt moeder.

„Wat het dat wijf d’r mee noodig of ’k werk heb of niet.... Daar maakt ze maar napraat van.”

„Nog ’n flessie bier, vader?”

„Nee dankje. Liever ’n konjakkie.”

Ik presenteer papa Casper ’n sigaar en ’t gesprek wordt — wat je noemt — algemeen Mama kijkt me met minder wantrouwige oogjes aan, laat wat los van d’r zorg over d’r zoon Jan, die tegenswoordig soo’n rare scharrelaar is. De man met de hooge puntboorden, de mooie das en ’t gladgestreken haar op den schoorsteen glimlacht gelukkig-tevreden.

„Nou mot je wete Georgine wat ons vannacht overkomme is — Watte Arie? — As ’k ’t je vertel, sal je lache” ....

„Je moeder het weer ies bizonders uitgehaald ... Zoo’n ouwetje en nog altijd jaloers!”

’t Glaasje cognak knapt ’m op — z’n donkere oogen beginnen te gitten.

„Zoo’n óuwetje .... Die wil altijd jong blijve !... . Hoeveel schele we, hè ?”

„Nou vertel deur.”

„Ze hadde me geseid as je wat van je man wil wete, mot j’m as die slaap ’n lepel in s’n hande geve”....

„Nou kan j’is begrijpe meneer, hoe die wijve onder mekaar lulle !” . ..