Kamertjeszonde

158

’t soo goed is ... . Mot je volgende week nog erges optrejen ?....” „Da-weet ’k nog niet.”

„Nou, Georgine,” zeg ’k in-eens opstaand : „ik merk wel dat je uit beleefdheid wacht tot we weggaan. Eet maar smakelijk. Ga u zoover mee, juffrouw?”

Nóg aarzelt 't mensch.

„Ja, da’s goed,” zegt Georgine: „en ik ga wat op bed leggen, ’k heb hoofdpijn.”

„He-je hoofdpijn?”

„Ja. Erg.”

„Nou, dan ga ik zoover met meneer mee. Wat n jammer dat-je broer zoo wegblijft.... Nou dag Kaatje .... Kom maar is gauw spelen met Toosie.... Dag Sorsien.... Beterschap.... Kom-ie d’r is gauw oploope.... Toosie vraagt zoo dikkels na je.”

„Dag Georgine. Dag Kaatje.... Hier staat uw parapluie, juffrouw.... Wees u voorzichtig voor de trap,” zeg ik beleefd. „Mamma, gaat oome Alfed nou weg.”

„Stil!” sust Georgine.

Op straat loop ik héél beleefd tien huizen mee met ’t lieve mensch, neem beleefd m’n hoed af, trek an ’n bel en zeg: „Hier ben ik thuis. Dag juffrouw.” — Even probeert ze den naam op de deur te lezen, zegt dan zoetjes: „Dag meneer” en loopt door. De deur wordt opengetrokken. Ik roep even naar boven of meneer Bol ’r woont. Nee roepen ze natuurlijk, die is hier onbekend en in ’n halve minuut ben ’k weer bij Georgine. Woedend loopt ze in de kamer.

„Dat beroerde wijf! Dat pestwijf! Zou je d’r niet an vliegen? Nou kan ’k geen stuk meer eten zoo zenuwachtig als ze me heeft gemaakt. Die zat nou maar te wachten om te kijken of jij bleef eten. Dat misselijke wijf!”

„Waarom heb j’r dan niet ronduit gezegd om op te hoepelen?” „Dat kan ik niet. Je mot niet vergeten dat me andere kind by d’r is.”

„Anders niet?’’

„Nee, natuurlijk anders niet! Zit niet an de kaas te peuteren, Ka! — Wat ’n sar! Wat ’n Judas! Dat dee ze opze ttelijk. Je mot ’r kennen. Nou is me heele maaltijd bedorven.”

„Nou! Nou!”

„Hoe ben je d’r kwijt geraakt?”

Ik vertel en ze lacht.