Kamertjeszonde

157

„Precies kwart over zeven ?"

„Kwart over zeven?”

„Zestien minuten over zeven.’’

„Wel Jeesis, wat die tijd vliegt, ’t Was half ses toen k op de Dam in de tram stapte.”

„Ja,” zeg ik — „als je gezéllig zit te praten, vliegt de tijd.” „Yin u niet?”

„Ik hou dol van babbelen”....

Maar Georgine valt me in de rede. Waarom laat ze me niet aan ’t woord ?

„Hoe gaat ’t met uw man ?” vraagt ze.

Da’s wéér ’n chapiter voor 't lieve mensch. Daar kan ze op doorgaan. Ze vertelt van d’r man die aambeien heeft, van een dochter die ’n lintwurm kwijt geraakt is, ze vertroetelt het beursje in de kalkachtige handen, lacht zure lachjes, kijkt naar de kaas, de portretten, de kachel.

„Hé, Sorsien, waar is je maschien?’’

Even hakkelt Georgine.

„Me naaimachien .... Me naaimachien Die hè ’k uitgeleend

an 'n vriendin.”

„Daar maggie wel voorsichtig mee sijn. Als de controleur van Singer kompt, mot j’m late sien.”

„Die komt nooit boven.”

„Hè-j’m al af betaald ?”

„Nou, dat zal nog wel ’n dertig gulden schelen.”

„Wat ’n gemak, hè, zoo’n maschien op afbetaling ?’^?

„Ja, vreeselijk.”

„Ga nou eten. Je broer kompt niet. Seneer je niet voor mijn.’’ „Nee, we zullen wel zoo lang wachten.”

Da’s toch vrij duidelijk zoon vingerwijzing. Maar ze begrijpt niet. Ze wil nou is wéten.

„Mamma, ’k hè zoo’n honger!”

„Dat schaap ziet wit van de honger. Ga nou éten.”

„Nee, we hebben den heelen avond voor ons.”

Juffrouw Stengevis legt ’t beursje uit de handen, wriemelt in haar zak, veegt den neus, neemt ’t beursje weer op, glimlachert door de kamer. Ik krijg meelij met Georgine.

„Toosie hè ’k van de week ’n heel koud bad gegeven. Wat me dat kind spartelde.... Ze dee maar niks anders dan moeder roepen. Toen lekkertjes afgedroogd en in bed. Me man seit dat