Kamertjeszonde

156

den stok in de handen, als heer die op visite is, durf niet te veel zeggen, om Georgine niet in de wielen te rijden. Ik krijg het gevoel dat Georgine bang is voor die vrouw. In toon en houding heeft ze iets vreemds-onderworpens, als juffrouw Stengevis haar lauwtjes ankijkt. Bij tijden zijn er breede gapingen, waarin t mensch wel voelen moet, dat ze de deur wordt uitgekeken. Maar ze voelt ’t niet. Ze wil niks voelen. Ze draait rustig ’t beursje in haar schoot, lijmt ’t eene gesprek aan ’t andere, heeft telkens wat nieuws. Ze wil nou is weten wat 'r gaande is, lacht met vies velgerimpel om den neus, kijkt alles en niemand aan.

„Hè-je hier heelemaal van de bovenburen geen last?” vraagt ze na een pauze.

„Nee, niks.”

„Bij mijn thuis valt de kalk zoo van ’t plafon. Elk oogenblik kan je vegen. O, je hét hier geen plafon ?”

„Nee.”

„’k Hou je toch niet op van je eten? Begin maar gerust. Seneer je maar niet.’*

„’k Wacht op me broer.”

„Wat komt-ie laat, hè?”

„Zeker opgehouen.”

„Wat je man toch sprekend lijkt, hé ?”

„Ja ’t is ’n goed portret.”

„Bij wie het-ie ’t laten maken?”

„Bij Greiner. ’

„Bij Greiner. Is dat niet op de Nieuwendijk ?”

„Ja.”

„Ruikt ’t niet na kattepis.”

„Ik ruik niks.”

„Nou, dan sit ’t bij mijn in de buurt.”

„Nou, dat kan wel verbeelding zijn.”

„Jeesis mensch, ruik-ie nou niet dat 'r kattepis in de kamer is ?”

„Nee, ‘k ruik niks.”

„Dan ben je verkouwen.”

„Dat kan wel.”

De lamp stoomt weer. Ik sta op, draai haar af. Loome stilte is in de kamer en ’k ga weer zitten.

„Hoe laat sou ’t sijn ?”

Ik kijk op m’n horloge, lieg kalmpjes-weg vijf kwartier.