155
„Seker, seker.... Dat die kindere me nou nog altijd moeder blijfe noeme .... Ik heb is ’n neefie gehad, die noemde we toendie sóó klein was .... Krentebol.... en wil je wrel geloofe dat-ie nóg krentebol hiette toen die op sterreve lee? Hé-je nog niet gegeten, Sorsien ?. ..
D’r duidelijke toeleg is om zoo lang te blijven praten tot ze weet wie dr mee eten, wélke drie en wat of 'r gegeten wordt.
„Nee,” zegt Georgine.
„Eet ’r iemand bij je?*
„Me broer.’’
„Nietes, nietes, mamma jokt” — zegt Kaatje.
„Wat jokt mamma,” zegt Georgine, woedend en kijkt ’t kind met zulke lichtende oogen aan, dat ’t stil, met ’n huiltrekje om de oogen op den schoot van juffrouw Stengevis blijft zitten.
„Mag je segge dat mamma jokt,” zegt juffrouw Stengevis, die ’n falsetje anslaat om lieverig den kindertoon te pakken: „mag je dat segge ?”
„Nou-ou” .... zegt Ka, met haar lekkere oogen naar mij kijkend.
„Kom is hier, Ka!” roep ik, lachend: „ k Heb wat voor je” — ‘k geef ’t kind ‘n heele verzameling ouwe tramkaartjes.
„’k Geloof dat-we regen zullen krijgen,” zegt Georgine insi-nueerend.
„O, ’k heb me parapluie in de gang geset .... ’t Is hier toch wel ’n liefe kamer.”
„Zal ’k ’t eten maar opdoen ?” vraagt juffrouw Bok om’t hoekje.
„Wel, dag juffrouw,” zegt juffrouw Stengevis.
„Dag juffrouw. Hoe maakt u ’t ?” antwoord juffrouw Bok.
„O dank-u.... U mot maar niet na me kijke .... ’k Ben soo midden in me huishouwen .... Sal ’k nog effen wachten ?”
„Ja, wacht u nog maar effen,” zegt Georgine.
„Nou, dag juffrouw.”
„Dag juffrouw.n
De fletse, de grauw-witte burgerjuffrouw glim-lachen, glimlachen, glim-lachen. Tusschen twee van zulke glimlachen ligt ’n stinksloot van kamertjesmufheid. En ’n korte stilte van ingehouden woede volgt. Juffrouw Stengevis heeft de kalkhanden in den schoot gelegd om ’t versleten beursje, knuffelt er geduldig op los. Ze wil nou is weten wat ’r omgaat. Georgine, zenuwachtig opgehitst, antwoordt met ’n gejaagd bibberen van de eerie knie. Ik, eerst kwaadaardig, voel me sarrend-gemoedelijk, draai