Kamertjeszonde

150

bij de-hande kindere, vin-u niet meneer?.... O, ’k-hè-d’r soo’n plesier van/’ zegt juffrouw Bok, flets, grutjesbleek, achter de lamp. Ze veegt de glazen nog eens droog met ’t voorschoot, ploft haar adem in ’t eene, dat vettig blijft, droogt nog eens en nog eens .... „Moe-oe!.... Dr is geen vorrek meer.” — „Domme meid.” — „Nou d’r leit ’r geen meer.” — „Wellis,” zegt Kaatje, die van m’n knie springt: „Kom maar mee: ik weet ’t wel.” — „Mot ’r bier weese?” vraagt juffrouw Bok. — „Drink jij bier, Alfred?” — „Ja, ik drink bier.” — „Hoeveel flessies mot u hebbe?” — „Geef dr maar drie.” — „Mot ’k ’t op ’t boekie zette?” — „Nee, hier is ’n kwartje.” — Met kleine, flauwe oogjes in het grutjes-gezicht, kijkt juffrouw Bok in de stoomende lamp: — „Die hè ’k nou sóó goed schoongemaakt.” Eerst probeert ze ’t heete glas beet te pakken, brandt zich met ’n pijnlijk, laf trekje op ’t smal gezicht: — „Wat is soo’n glas heet — hè?.... neemt ’n verfrommeld, kapot, zwart doekje uit haar zak — zakdoek uit lang geleden dagen —, draait ’t voorzichtig om ’t glas, licht ’t ’r uit en scharrelt aan ’t kousje met een haarspeld. — „Jeetje!” .... De haarspeld, rood geworden, valt uit haar hand, maar wijs en zoetjes-lachend stopt ze twee vingers in haar mond, pakt met de natte toppen de haarspeld nóg eens aan, morrelt opnieuw in de vonkjes-spattende kous. Dan begint ze op de voeten te dribbelen, alsof ze hoogen nood heeft. In de linkerhand smeult ’t zakdoekje uit lang geleden dagen, uit de rechter laat ze de heete haarspeld weer vallen. — „Jeetje! Jemineetje!.... Wat is dat heet!” Angstig-haastig zet ze ’t glas op ’t tafelkleed, dat lichtbruin kringt, wrijft met ’n zenuwachtig gekriebel de gebrande vingertoppen .... „Wa’s dat heet!” — „Moe, ^:t tafelkleed brandt,” zegt Paulientje, die met volle neusgaatjes mee in de lamp heeft staan kijken. — „Hé-je de vorrek?” — „Ja, juffrouw, ’k he’mgevonden onder de kast.” — ’t Glas staat weer in de lamp. Juffrouw Bok doet den zakdoek uit lang geleden dagen in haar zak, steekt de haarspeld in de blonde haarknot, zendt Paulientje om de messen. Annetje, brutaal, alles bekijkend, draaft de trap op met de azijn. „Wil je nou nog effen bier gaan halen, Annetje?” Annetje kijkt naar de peren, vraagt: „Piels of Lager?” — „Lager,” zegt Georgine. Rom-rom-rom, zij de trap af. — „Wat ’n handig kind, hè? Je ken d’r alles laten doen, nie-waar juffrouw? .... Hebbie daar de messen, knappe meid? .... Mot je ze nou zoo dragen ?.... Da’s goed om je te snijjen!.... Kom is hier da’k je neus is veeg.... Foei, wat ’n