Kamertjeszonde

149

„Nou-ou! Dan mot oome niet beloven!... Oome Piet het ook ’n pop beloofd.... Da’s wat moois!”

„Hahaha!”

„Lach nou toch niet! Z’is zoo brutaal!”

Bij de lamp kijkt Georgine naar ’t ringetje.

,,’t Is ’n koopje,” zeg ik.

„’k Vin ’m erg lief. ’k Zal ’m an me middenvinger steken, anders verlies ’k ’m!”

„Als ’k is rijk wor, krijg je ’n dure” ....

„Malloot!” lacht ze.

„Voor mamma heb-u wèl wat meegebracht! Voor mijn niks !”

„Kijk zoo’n snoet eens sip kijken. Wil ’k morgen ook wat moois voor je koopen?”

„Dat doe u toch niet.”

„Heusch!”

„Wat dan ?”

Weer doe ’k ’t verhaal van ’t paradijs van chocola, suiker en taart.

„Ga juffrouw Bok is zeggen, dat ze de tafel komt dekken, Ka!” Ze huppelt weg en Georgine geeft me ’n zoen, haar éérsten. „ ... . Da’s voor je ring.”

„Bevalt*ie je ?"

„’k Heb altijd zoo’n kettinkie willen hebben. Pas op” .... Juffrouw Bok begint te dekken. Op de ronde tafel legt ze ’n vuil tafellaken, met groote gaten, die ze handig bedekt met een bordje met kaas en een schaaltje met peren. Annetje en Pauline helpen haar, dragen de borden an. De vuile vingertjes van de kinderen liggen stevig om het wit der borden. — „Haal jij nou nog is de vorreke as ’n knappe meid,” bedisselt juffrouw Bok. Pauline, n kind van zeven jaar, met een aangebakken, groenen neus en waterige oogjes, lacht verlegen om den meneer die d’r ankijkt, holt op de kapotte kousjes naar achter. Annetje wordt uitgestuurd om twee centen mosterd in ’n koppie. „Hier binnen de vorreke, moe.” — „Goed zoo, knappe meid. Nou mot je d’r nóg een halen. D’r motten d’r drie weese.” Paulientje legt de vorken, die ze bij de tanden in de zweetknuistjes vasthoudt op tafel en holt weer weg. Terwijl komt Annetje met de brutale git-oogjes binnen, zet ’t kopje met mosterd neer, telt acht warme centen uit op een van de borden. „Nou mot je nog effen voor twee-en ’n halleve cent azijn halen. Gauw nou wat Wat ’n