Kamertjeszonde

148

„Waar zijn je ringen?” vraag ik blij.

„Weg.”

„Heelemaal weg?”

„Heelemaal ... weg.”

„Heb je dat voor mij gedaan?”

„Pas op voor ’t kind” ....

Met de eene hand hou k haar rechterhand vast, met de andere grabbel ik in m’n zak, tusschen de sleutels, de beurs en m’n zakdoek om ’t doosje te vinden.... Nou stilletjes.... Wat vréémd.... Die zachte vinger.... ’t zachte glijjen van ’t kou we goud in ’t donker.... en in eens haar verrassing-gilletje.... en weer de stilte voor ’t kind bij ’t raam .... ’t zwijgend zitten in ’t donker.... met ’t gladde ketting-ringetje tusschen onze warme handen .... Dan lichtschemer in ’t portaal en ’t flets, gefaneerd burgervrouwtje met de walmende lamp.

„Wil je ’n bittertje, Alf?” — zegt Georgine, haastig opstaand.

„Asjeblief.”

Op tafel heeft ze ’t klaar gezet, heel netjes, twee glaasjes en wat bitter in ’n eau-de-cologne flesch.

Kaatje is bij me geklommen op de kanapee.

„Gaat ze wel genoeg uit?”

„O jee. Die stoeit de heele dag op straat.”

„Ze heeft zulke kringetjes onder de oogen.”

„Dat komt van ’t snoepen. Wat heb je nou weer gesnoept vóór ’t eten ?”

„Niks, mamma.”

„Jok je niet?”

„Heusch niet mamma.”

„O, zoo’n kleine jokkenaarster, zegt juffrouw Bok: „heb je straks niet meegegeten van de erretesoep ?”

„Nou-ou ja!.... Soep is geen snoepe, wel mamma ?”

„Hou je mond nest! ’n Bittertje, juffrouw Bok?”

„Asjeblief, juffrouw.”

„Daar stond ze weer op te wachten!” zegt Georgine nijdig, als de deur dicht is.

„Oome, waar is nou me servies en me keuken?”

„Wil je wel is niet vragen!”

„Oome het ’t toch beloofd!”

„Dan mag je nóg niet vragen.”