Kamertjeszonde

147

„Kaatje! Kaatje!”, riep juffrouw Bok.

„Dag Ka. Ken je me niet meer? Ga je mee naar mamma?” Bang in ’t donker voor den vreemden heer, lei ze ’n kleverig, klef handje in mijn hand. Zoo kwamen we in de kamer.

„Slaap je, Georgine ?” vroeg ik, lachend.

„Wa-at?”, zei ze half suffend.

„Slaap je?”

„Wie is daar? ⁵ „Ik.”

„Is dat schrikken! Juffrou-ou! Juffrouw Bo-ok?”

„Joe!”

„Waar is de lamp nou weer?”

„De lamp? Die mot ’k nog vuile ...”

„Haast u dan wat asjeblief. Waarom lach je?”

„Om dat typische mensch! Toen ’k den eersten keer hier kwam, moest ze de lamp ook nog vullen. Nou weer. Zoo’n echte pijp-ploertin!”

„Zachies toch! Denk an de alkoof/’

„O ja.”

„Mamma, ’k heb zoo’n honger!”

„We gaan dadelijk an tafel.”

„Ze heeft me nog niet eens goeien dag gezegd!”, zei ik.

„Heb je oome nog niet goeien dag gezegd, lompe meid?”

„’k Weet niet wèlleke oome ’t is. ’k Kan toch in’t donker niet zien!”, verontschuldigde Ka zich.

„Oome Alfred.”

 „O!____ Oome    Alfed.. .. Is dat die met ’t rooie haar?”

vroeg ze.

„Ja,” lachte ik.

„Kom is hier, nest.”

’k Zit in 't donker naast Georgine op de kanapee met de stuk-kende veeren. Juffrouw Bok blijft lang weg. ’t Kind staat voor ’t raam, slaat zwakken adem tegen de ruit, teekent er met ’t vingertje figuurtjes in. Net ’n oogenblikje voor ’n verrassing. Zacht dwing ik Georgines hand naar me toe. Nee. Da’s de ringenhand niet: „Waars je andere hand?”

„Hier.”

Ook geen ringen. Waar zijn de ringen, de oneerlijke ringen ? God, wat ’n gelukkig iets, de twee mollige handen zonder ringen.