Kamertjeszonde

Eerste diner bij Georgine.

Langzaam opwandelend, slenterde ik de Galerij door, bleef kijken voor de uitstalkast van Citroen. Zou ’k haar een ringetje .... ’n ^heel goekoop ringetje ? ... Maar ’t geld ? ... Zou-die me op crediet?.... Zoon man kende je heelemaal niet.... Toch is vragen ....

Of ik Spier was, de schrijver? .... Wat*je al bekend werd .... moppig, hè ? .. .. Ja, die schrijver was ik.... Nou, dan wou-die ’t wel op ’n maand geven.... Wat of dié kostte ? .. . Dertien gulden .... Dertien ? . .. . Nee, geen ongeluksgetal.... Wat of dat kettinkie dée? ... Veertien .... Nou die was goed. Met ’t gladde, kleine doosje in m 11 hand, belde ik an Albert Cuyp.

„Wie daar?”

„Ikke, juffrouw Bok.”

„Wie?”

„Is juffrouw Casper thuis ?’’

„Kom u maar boven. Ze leit te slapen.”

Voorzichtig sjokte ik de donkere trap op, trappend op stukken steenkool, die met ’n knap vergruisden. In het donkere portaal, vol van ’n nattig-zoete bloemkoolstank, waren de schemervormen van ’n paar glurende kinderen.

„O, is ü ’t, meneer Spier, ’t Is smerig weertje vin u niet?” „Slaapt de juffrouw?” vroeg ik.

„Strakkies lei ze op de kanapee.”

„Waar is ’t kind?”

„Bij mijn achter. ... Mot u d’r hebbe?”

„Ja. Heel graag.”