Kamertjeszonde

11

Nee. Er staan wèl een paar dozijn leege en halfvolle flesschen naast beschimmelde laarzen en vuile confituurpotten. „Wil je’r twee halen in den drankwinkel, Karel?”

„Betalen?”

„Nou, als je ’t héb. D’r staat nog ’n gulden of tien” ...

Eindelijk zitten we. We beginnen met sardines en brood, vervolgen met de biefstuk, waarvan de saus op de borden stolt èn met de erwtjes —, gaan dan over tot ’t dessert, aangebrande rijst met krenten en kaas. Alles is goed klaargemaakt, w^rat vèt en wat flauw. De biefstuk lijkt taai, wat ook aan de afgekauwde messen kan liggen, die nooit geslepen worden. Afvegen aan ’n drogen doek is véél handiger.

’t Is gauw genoeg op.

„Eerst theedrinken of eerst afwasschen?”

„Laat de vuile boel maar tot morgen staan,” verzoekt Karel. „Dank je. Dan zit ik er morgenochtend mee. ’t Is in vijf minuten klaar. Neem jij de kaasstolp en ’t brood. Voorzichtig.”

Hij draagt het vaatwerk naar de keuken, ik veeg het vloerkleed, krab met ’n zakmesje de ingetrapte kruimels weg. Ik ben precies op m’n huishouding.

„Zou je niet wat warm water nemen voor de vette borden,” zegt Karel.

„Wel nee. ’t Gaat best. Niks geen larie”...

Op de schaal van de biefstuk klettert de waterleiding in een bedding van tranige vetbobbels. Als de oude nagelschuier, die ’t maandenlang doet, er aan te pas komt, loopt er langzaam een bleeke, melkige bouillon in den gootsteen.

„Afdrogen!”, zeg ik. Karel is beroerd lui.

„Afdrogen? Al ’t vet zit nog an de schaal.”

„Da’s niks. Dat moet je er verder met den doek afwrijven. Daar dient ’t afdrogen voor.”

„Waar hangt de doek?”

„Naast den bezem. Schiet nou wat op!”

„Daar ben ik te vies van. Die neem ik niet in mijn handen,” zegt hij viezerig als een bakvischje.

„Hij ’s schóón van gister.”

„’t Is ’n oud hemd. Dank je! Afdrogen met ’n ding dat voor je jongeheer gehangen heeft! Nee hoor!”

„Wat zou dat? ’t Is toch gewasschen! Schiet op!”