Kamertjeszonde

134

je vader gesjaddend was, bij toeval, zou ze je moeder niet geweest zijn. Jij ben ’n kapitalistisch foetes!”

M’n bloote beenen kneep ik tegen mekaar om ’t bij dit schoone beeld niet uit te schateren.

„Meneer,” zei Tobie bleek: „mènéer, ik trek me handen van je af. Ik ken je niet meer: Mijnheer Spier — het zal me altijd aangenaam zijn. Als u eens langs komt, houd ik me voor een bezoek aanbevolen.” Bleek, geheel ontdaan ging hij heen.

„Je ben wel wat ruw geweest, Scherp,” zei ik.

„Niks te ruw. Je kent ’m niet. Da’s ’n gewetenlooze patser, die neef van me! Eerst ’n meid ’n kind maken! Dan zich nétjes engageeren! En hoe netjes! D’r gaat geen week voorbij of de vuilik loopt naar ’n hoerenkast! Z’n laatste confidentie was dat-ie me 't adres vroeg van ’n specialiteit in huidziekten. Dat gaat trouwen! Dat mot ras geven! Kleine joden Tobietjes met loo-pende oogen en klieren ! Dat wil mij op den goeien weg helpen! Is me ouwe heer niet krankzinnig of rijp voor Meerenberg, dat-ie me zóo’n vuns als zedemeester zendt?”

„Je ouwe heer zal ’m niet kennen.”

„Niet kennen? Ze hadden ’m eerst met me zuster willen sjadnenen Toen heb ik gewaarschuwd. Van ’t kind spraken ze niet. Dat vonden ze heelemaal niet erg. Maar in ’n schoonzoon met sief zagen ze niks.”

„En is-die nou toch geengageerd ?”

„Jawel. Met ’n mooi meisje. Die is verliefd op ’m. Nou vraag ik je! De wereld is enkel zwijnderij.”

„Wat ’n ploert!” zei ik, wèer over t ongehoorde denkend dat ’n zieke man ’n gezonde vrouw trouwen mag.

„Ja, hè ?”

„En is de vader van ’t meisje niet gewaarschuwd?'’

„Zeker. Maar die is te stom of hij wil niet begrijpen.”

„Wil je gelooven dat je me misselijk gemaakt heb. Ik ga m’n bad nemen,” zei ik opstaand, onlekker door de vroege herrie. „Haast je ’n beetje vóór Trees komt.”

„Ja.... Weet je wat zoo triestig-grappig, zoo woest-moppig is?”, zei ik me uitrekkend: — „De gedachte aan ’n boek als Manon Lescaut of Marguêrithe Gauthier of dat ding van Daudet.... Sapho.... Heb je daar wel eens over gesoesd ?”

„Hoe bedoel je ?” vroeg hij.

„Is ’t niet goddelijk," zei ik, lang-uitliggend op de sofa, „dat