Kamertjeszonde

129

„Mot alles gehaald worden ?”

„Alles. D’r is geen brood, geen boter, geen melk.... Wel godverdomme !. . .. Nou staat-ie ’r nog! Wacht is even!”

In m’n hemd ruk ik de deur open, de buitendeur, schreeuw door den kier:

„Als je godverdomme Afwezig op de deur ziet staan, heb je van de bel af te blijven! Versta je!”

„’k Mot meneer Scherpenzaal” ....

Meer hoor ik niet. Scherpenzaal ? Scherp ? Goeie hemel, als dat zijn vader eens was ... Weer de deur op ii kier....

„Wiè mot u?”

„Moos Scherpenzaal, woont die hier?”

„Wacht u elfen.”

Gehol naar binnen op m’n bloote voeten.

„Scherp ! Scherp ! Sta op ! D’r uit! Daar is je vader!”

In ’n ommezien staat Scherp in z’n hemd op ’t zeil.

„ .. Ben je bedonderd !”

„ .... Op me woord! ’t Is je ouwe heer.”

„Hoe ziet-ie ’r uit?”

„’n Gouwe lorgnet” ...

„ .... Je ben dol.... Da’s me ouwe niet.”

„Nou maak dan zelf maar open. Dan is ’t ’n ander. Hij mot jóu hebben.”

„Wie kan dat zijn ? Me oom ? .... De boekhouer ?”

„Klee je maar an!”

„Zeg ’m dattie terug mot kommen.”

„Je kan toch niet weten wat ze te zeggen hebben, ’k Zal ’m zoolang voor laten.”

In m’n chamberloek, me bloote voeten in pantoffels, ga ik nog eens naar de deur.

„Mot u Scherpenzaal spreken ?”

„Jawel. Moos Scherpenzaal.”

„Wie kan ik zeggen” ...

„Dat doet ’r niet toe”----

„’k Mot uw naam weten, anders heeft meneer geen belet.” „Mijn naam is Kaan.”

„Kom u soms met ’n quitantie ?”, vraag ik angstig.

„Nee, meneer.”

„Wil u dan maar meegaan. Eerste deur links. Meneer komt dadelijk bij u/’ Ik laat hem in de voorkamer, neem alle papieren

9