Kamertjeszonde

„Krab je dan maar ?”

„Nou-ou! D’r springt ’n vloo. Kom nou effen krabben” .. .

„Is ’t zoo goed? Nou slaapies doen.”

„Ben u boos? U ben altijd boos op me.”

„Nee. ’k Ben niet boos. Ga je nou slapen ? Dag!”

„Da-aaag !”

„Wil jij niet op de kanapee leggen?”, vroeg ik Georgine. „Ben je moe ?”

„Dood op. ’k Weet niet van wat.”

„Van de zeelucht.”

„Kom je bij mij nou ook is ?”

„Zachies wat. Ze kunnen achter de alkoof alles hooren.”

„Je ziet bleek, ’k Zal maar heengaan, hè ?”

„Liever wel. ’k Heb ’s avonds weinig visite. Zulleke menschen zoeken overal wat achter . . Zet je kraag op .... t Is buiten koud .... Wil je nog niet eerst ’n konjakkie ?”

„Nee.”

„Dag Alf.”

„Dag Georgine.”

„Waarom kijk je me zoo an. . Wil je me . . . Wil je me Halfknielend om bij haar mond te komen, gaf ik haar ’nzoen, ’n verlegen zoen op kouwe lippen.

... „Nee niet meer.... Pas op voor ’t kind.”

„Dag Georgine, dag engel.”

„Dag Alf .... Kun je ’r alleen uit ? Laat de deur maar open .... Zet nou je kraag op, dwarskop .... Als je in de gang ben, zeg dan hardop goeien avond. Dan hóoren ze je weggaan.”

Met de voeten klotsend in ’t portaal, riep ik nog eens hardop „Goeien nacht.... Slaap lekker !” — Dag! riep Georgine en ’t kind in de alkoof dee ’t ook met heldere kinderstem . .. „Da-ag oome .... Alfed!”