Kamertjeszonde

Op de heerlijke, bleeke, vuile koontjes gaf ik ’n zoen, nog een, nog een.

„Nou mamma.”

En Georgine zoende 't kind op het mondje, op de oogjes, lei ’t te bed.

„Mamma, ’n beetje water.”

„Dan slapen gaan, hoor je ?”

„’k Mot nog zoo piesen !”

„Mag je dat zeggen, hè ?”

„Nee mamma.”

„Wat mot je dan zeggen ?”

„Ik mot zoo pipi.”

„Goed zoo. Piesen is geméen,”

Met de bloote, malsche beentjes zat ze over de po.

„Mamma . .. opa het gesnoept.”

„Wat het-ie gesnoept?”

„Van de konjak” ....

„Toe schiet nou ’n beetje op.”

„Nou ik druk al” ....

„Hahaha! Hahaha !”

„Lach ’r nou niet om. Anders denkt ze nog dat ze aardig is.” „Opa het gezeid, da’k ’t niet zeggen most... Maar je mag niet snoepen, wel, mamma?”

„Nee, lekker dier. Bén je klaar ?”

„Heb u ’n stukkie papier, mamma ?”

„Doe ’t maar met je hemmetje, nest.”

Eindelijk lag ze in de alkoof.

„Mamma!”

„Ja, wat is er nou? Ga nou slapen !”

„U heb me niet gezoend.”

„Daar dan!”

„Nou — Hoe vin je d’r?” — vroeg Georgine zacht.

„’n Schat. Wat ’n goddelek kind.”

„Op wie lijkt ze. Op mij of op hèm ?”

„Op jou. Enkel op jou.”

„Drink je je konjak niet uit ?"

„Ja zeker.”

„Mamma!” — riep Ka nog eens uit de alkoof.

„Nee. Nou mot je slapen hoor. Anders wor ^Jk boos.

„Ik heb zoo’n jeuk.”