Kamertjeszonde

125

„Nou, je kunt nooit weten. Wil je me horloge eens hooren, Ka? .... Tik ... . Tik .... Tik-tik .... mooi hè ?”

„Niet in d’r handen geven.’’

„Zal ik je ’n cadeau meebrengen, als ik terugkom, heerlijke snoet?”

„Watte?” — vroeg zij nieuwsgierig.

„Zeg maar wat je wil” ....

„Oome Piet. .. het me ’n pop beloofd.”

„Da’s Piet... je weet wel.”

„Wat zal ik je nou is meebrengen?”

„Zoo’n pienpien as Pauline het” ...

„Wat’s ’n pienpien?”

„Nee asjeblief geen pienpien, Alfred. Daar bedoelt ze ’n tol met muziek mee, zooas de kinderen hiernaast hebben. Da’s om dol te worden.”

„ .. . Goed ... ’n pienpien ... en wat nog meer ?”

„’n Seviesje met koppies .. . enne bakkies ... enne ’n theeketel ... enne ’n suikerpot... enne n lich-ie . . . enne ’n melkkan”... „Zal je ’t heusch niet breken ?”

„Nee, oome.”

„En wil je een keuken hebben ?”

„ . .. Met ’n kachel ?”

„Ja.”

„En met ’n ... ’n pan ?”

„Met alles er in.”

„Alles, alles... heelemaal alles?”

„Alles.”

„En mag ik ’r in eten?”

„Wat je maar wil... Eerst soep van suiker en melk... Dan vleesch van chocola ... met aardappelen van koek, hè ? ... Dan taart met pruimen en sjelij ... Dan weer chocola ... Dan krenten en rozijnen met stroop . .. Dan .. . Dan ... Dan ...”

„Je maakt me misselijk, zeg!” — lachte Georgine.

„Dan suikerboontjes, hè, oome ?”

„En dan pannekoeken, hè?”

Met oogjes, schitterend van leven en werkende verbeelding, zat ze in de lamp te kijken.

„Nou Ka, nou weer naar je bed. Geef oome ’n zoentje.”

„Dag oome.”

„Dag snoetje.”