Kamertjeszonde

124

„Dat is ze nou! Dat is ze nou ! Zoo’n groote meid, zoo’n lekkere dikkert!”

Vertroetelend pakte ze ’t meisje om de vette billetjes, zoende haar, probeerde de handjes los te maken.

„Kóm nou Ka. D’r is ’n oome van je. Da’s nou óome Alf.” Schichtig, schuw, met dichtgeknepen oogjes, keek ’t kind naar de zij van de lamp, schokte w^Teer weg met ’t hoofdje in Geor-gines hals.

„Hè, Ka, wat ben je kinderachtig. Wil je nou wel is zeggen: Dag oome.”

„’t Schaap is blind van de slaap. Ze kan niet in ’t licht kijken!” „Ben ik je mamma, snoes ?”

Krampachtig wrong ’t kind zich tegen haar aan, om van ’t licht weg te komen.

„Kaatje! Kaatje-dot! .... Hé, domme meid, ben je je tong verloren .... Ze het geen tong meer! Sliep uit! ’k Zal is voelen waar je tong zit!.... Ze het geen tong meer! Hè! Hè ! Sliep uit!” Met de oogjes stijf-dicht gerimpeld, stak’t kind bleekjes-lachend het tongspitsje uit.

„Wil je van mij ’n stukkie koek?.... Dat hè-’k voor d’r gegapt bij Altenburg .... Lekker, hè ? . ... Lekker ? .... Niet zulleke happen.... Zeg-ie nou niks ?*’

Langzaam wende Ka aan ’t licht, keek me aan met gezwollen oogjes en n kinderlijk verrast-verlegen lachje.. Ze was sprekend Georgine, sprékend de neus, de snit van ’t gezicht, de inplanting van ’t zelfde blonde haar, sprekend de oogen, die wat jonger-grijs, op blauw af, w^aren.

„Dag Kaatje. Krijg ’k ’n handje ?”

„Nou, geef je oome geen hand?”

’t Vuile, mollige pootje, met de zwarte, scherpe nageltjes lei in m’n hand.

„Ben je bang voor me ?”

„Welnee. Ze is niet bang. Zoo’n groote meid. Zeg nou is: Dag oome Alfred.”

„Dag.... oome” ....

„Nee : oome Alfred !”

„Dag oome Alfred.”

„Dag snoet. Mag ik ’r effen op me schoot nemen ? ... . Zoo Zoo.... Ze doet toch geen vuil, hé ?”

„Hahaha! Da’s weer iets van jou! ’n Kind van vijf jaar!”