Kamertjeszonde

maar ’n arreme chanteuse, hoor.... Zie je dat portret op de schoorsteen ?..... Das me man  Die d’r naast is me zwa

ger .... Hoe vin-je dattie ’r uit ziet ?”

„Is dat je man ?”

Zonderling die oogen van ’n lief-glimlachenden man met hoog puntboord, mooien das en haar netjes geplakt om ’t vierkant hoofd. Op m’n schouder leunend, vertrouwelijk tegen me ange-drukt, kijkt ze mee.

„’n Knap gezicht, niet?”

„Hij ziet er héél fatsoenlijk uit.”

„Zoolang die z’n mond houdt is-ie knap, maar als-ie praat.... ’n echt joden spoegspraakie” ....

„Was je verliefd op ’m ?”

„Dat wéét ik niet.... ’k Was zestien.”

„Dus, da’s de man-met-’t-kontrakt?”

„Wat zeg je?”

„En dat je zwager?”

„Ja.”

„Hé-je nog meer familie hier?”

„Nee. Daar heb je Daisy. Da’s ’n gewezen vriendin van me. Mooi koppie, hè? Wat ’n mooi figuur. Dat was nou wat je noemt ’n mooi gebouwde vrouw. Dat zijn drie chanteuses, Deensche, met wie ’k op één kamer kleedde. Da’s die komiek. Ken j’mniet? Nou en die ken je natuurlijk, da’s Chretienni. Chris noemen w’m. Zet nou ’t portret van me man weer op z’n plaats, ’k Had ’m allang weggedaan.... Maar me schoonzuster komt wel is hier.” „Hoe heet-ie eigenlijk?”

„Isaac. Leelijke naam, hè ?”

„Wat ’n slaperige oogen heeft-ie.”

„O, ’t was zoo’n suffe Draai je nou effen om, zeg. ’k Mot

me corset uittrekken, ’k Krijg ’t zoo benauwd op me maag.”

’k Keerde me om, keek naar ’n kleurige prent uit de opera Faust, met ’t mooie onderschrift: „Soll ich Dir, Flammenbilding, weichen ? Ich bin’s, bin Faust, bin deines Gleichen”, hoorde de haken van ’t corset een voor een knappen.

„Hè! Dat lucht op. Keer je nou maar weer om .... Nou zal ’k je me Kaatje is laten.”

Uit de donkere alkoof nam ze ’n mooi, vuil kind, dat in z’n slaap de armen om haar heen sloeg en ’t blond hoofdje heerlijk angstig te schuilen lei tegen den feilen overgang in het licht.