Kamertjeszonde

122

„O, is me vader hier geweest? Kan de kleine meid effen ’n maatje halen ?”

„’k Zal d’r hier zenden.”

„Haal ’t nou niet voor mij,” zeg ik nog eens.

„Hè, zanik zoo niet!”....

Op ’t gegil van juffrouw Bok, die de vuile, kleffe handen an haar voorschoot op den drempel staat af te vegen, komt’n meisje van ’n jaar of twaalf, met ondeugend pittig gezichtje en zwart gefladder van haren boven zwarte oogjes.

„Annetje ga jij is gauw ’n maatje konjak halen!”

„Mo’k poffen, moe ?”

„Nee. Hier hebbiegeld.”

„Mot ’t béste wezen ?”

„Ja. Loop nou gauw! Neem de flesch mee. Val niet, hoor!... Wat ’n bijde-hand nest, hè ? ... . Kaatje lee d’r om half acht in, juffrouw.”

„Heeft ’t kind zich alleen uitgekleed ?”

„Welnee, ’k Ben d’r zelvers bijgebleven.”

„Nou, dan heb u ’n rare manier om op zoo’n schaap te letten! De po midden in de kamer en de kleertjes op den grond.”

„’k Was net met d’r bezig toen Piet en Pauline ruzie kregen. Ze hebben me heele olie en azijnstel afgesmeten, ’k Heb ze voor ’n duit gegeven !.... U mot me tafel is zien”....

„Heeft Kaatje de heele dag op straat geloopen ?”

„Nee, ’t motregende zoo. ’k Hè d’r hier laten spelen met de kinderen.”

„Ja, dat kan ’k zien. Kijk me dat garen van de naaimachine is.... Jezis nog toe. Me heele machine veruniweeren ze!”

„Hier is de konjak, juffrouw,” roept Annetje.

„Dank je Annetje. Die centen zijn voor jou. Ook ’n glaassie, juffrouw?”

„Asjeblief. Dan zal ik ’t mee naar achter nemen.”

„Zoo. Goddank. Ze is weg,” puft Georgine — „Die heeft nou op ’n glaassie staan wachten, die vuile slobber!”

„Waarom spreek je zoo zachies?”

„Je mot voorzichtig praten as de deur dicht is. Anders hooren ze alles door de alkoof.”

„Ga nou zitten, kind.”

„Wil je suiker.... Da’s de eerste maal dat je hier ben.... Proost.... Jouw kamers zien ’r zeker beter uit, he ? .... Ik ben