Kamertjeszonde

117

voor ’n bom centen, voor ’n naam, voor ’n titel! Ik trouw niet om kinderen te maken voor 't dierbaar vaderland, voor ’t leger, voor de belasting. Ik trouw als ’k van ’n vrouw hóu. Als ze bang is da'k ’r in de steek zal laten moet ze maar verrèkken! Excuseer mijn lieve uitval! — De maatschappij is bijzaak als ’k ’n vrouw in me armen heb. En me kinderen — die trap ik dood als ze neerzien op d’r moeder, omdat de menschen rondom zoo stom zijn! In dié dingen zal ik mijn leven inrichten, zooals ik het wil.”

„Dus jij wou enkel ’n mintenee hebben?” Dat woord sloeg me als koud water.

„Nee, ’n vróuw.”

„Zoo’n meissie uit jouw stand ziet je kómmen!” — lachte ze. „Ik spreek niet van stand. Mijn stand verkoop ik voor één seconde geluk. Waarom wil jij van je man af?”

„Omda’k de pest an ’m heb.”

„Wat heeft-ie dan an z’n contract?”

„Da’s waar.”

„Als jij van ’m hield, zou j’m niet bedriegen” ....

„Ik bedrieg ’m niet.”

„Nee, ga nou maar niet door. Da’s bijzaak, ’k Wou je alleen maar overtuigen dat Stadhuis onzin is voor éérlijke menschen die van elkaar houen. Wie denk je dat elkaar meer bedriegen, de getrouwde met ’n kontrakkie of de lui die samenléven?” „Nou, wat ik ’r van weet, kommen de mannen veel meer bij d’r mintenee.”

„Schei toch godverdomme uit met je geminteneer!”

„Vloek zoo niet, driftkop. Dus jij zou nooit trouwen?” — vroeg ze weer met betwetenden spot, armelijk-wijs door café-chantant ondervinding.

„Nóóit.”

„Ook niet als je verliefd wer op ’n meisje dat niet anders wou ?” „Nee.”

„Ook niet als ze véél geld had?”

„Wat heeft dat ’r nou in godsnaam mee te maken?”

„Nou — ik vraag maar — zou jij zoo’n vrouw waarmee je samenwoonde nooit in de steek laten? Nooit?”

„Nooit.”

„En as ze ’n lam humeur had, of eiken middag je eten bedierf, of je boel verwaarloosde” ....