Kamertjeszonde

„Zijn ze lekker? Nee, ik wil ’r geen. Ik hou ’r niet van.”

„Als ik ’m je geef?”

„Ééntje maar.”

Dan soezen we weer....

„Weet je wa’k zou willen, Alf? .... Boven op zoo’n duin liggen .... onder ’t zand .... altijd groen boven je .... altijd de zee bij je .... Wat mot dat heerlijk zijn.... Wat ’n akelig idee in zoo’n stad te leggen .... vlak bij de huizen .... vlak bij de menschen ... Yin je niet? .... Waarom kijk je me nou zoo.... ⁵k kan ’t niet zeggen .... zoo raar an .... ? Dat mot je niet doen .... Dat maakt me verlegen” ....

„Ik ben blij als je zoo iets zegt,” zeg ik, lief vindend die sentimentaliteit.

„Dat zei-je straks ook in ^?t rijtuig.”

„Ik hoor je zóó graag.... Kan je niet zeggen waarom.”

„Hè-’k wat doms gezegd?”

„Heelemaal niet.”

„’k Weet wel da’k dóm ben .... Jij ben veel te geleerd voor me .... Ik weet niks” ....

„Ik weet ook niks.... Dat past goed bij elkaar, hè ?”

„Méén je dat nou?”

„Denk je da’k je voor de mal hou?”

„Nou ja jullie liegen altijd.”

„Wie jullie! Wat jullie!”

„Hè, wat stuif je op !”

„Maak me dan niet voor leugenaar uit! Denk je da’k ben als die andren!”

„Nou dan, niét jullie .... Wat ben je onaangenaam. Ik bedoelde ’t zoo niet. Zie je nou wel da’k te dom voor je ben.”

„Je ben niet te dom voor me. Ik ben ’n gewone jongen, met niks buitengewoons an me.”

„Is dat nou niet zoo’n beetje”.. .., lachte ze.

„Georgine!”

„God, gód wat ben je ongeduldig. Zou jij me getrouwd hebben, toen ’k nog in de Vic zong?”

„Toén zeker niet. Toen was ik zoo n gewone ellendeling----

als dié daar.”

„Maar nou ?”

„Nou? Néé. Ik trouw niet.”