Kamertjeszonde

114

„Hè !”

„k Heb zoo’n dorst.”

„Wil ik wat druiven voor je gaan halen?”

„Graag.”

Gauw ’n half pond koopen, en gauw weer terug. Hé! Met wie is ze nou ? Wat is dat! Als ze met mij uit is, komt ’t dan te pas * „Nou, bonjour!”

„Dag Georgine.”

... „Wie was dat ?” — vraag ik verwonderd.

„’n Kennis van me.”

„Daar hou ik niks van.’’

„Wat heb je nou weer!”

„Als ik bij je ben, wil ik niet dat je met zulke proleten spreekt.” „Wat ben je toch ’n vervélende vent! Mag ik niet spreken met Jonkheer’’...

„’k Wil z’n naam niet weten. Zeker een van die ploerten die achter kommen, hè ? ... Dat laat je nou maar, hoor!”

„Toe kommandeer je hond en blaf zelf! Heb ik hèm ange-gesproken?”

„Dat kan me niet schelen. Ik blief d r niet als schoppen zeven bij te staan.”

„Doe ’t niét!”

„Wil je liever dat ’k wegga?”

„Mot je zélf weten! Dat ééuwig gesappel!”

Vier, vijf minuten zitten we nijdig. D’r valt niet op te schieten met die méid.... Ze doet wat ze zélf wil.... En wat ’n krengig humeur als je ’r ’t minste zegt.... Wat heeft ze te spreken met zoo’n ploert, zoo’n mooi angekleeden ellendeling met blonde pommade snorren .... zoo’n stuk vuil!. .. . Als ze denkt da’k ’n kwajongen ben, heeft ze ’t mis.... Maar dan effen omkijken en d’r haren zien dansen op d’r voorhoofd .... en de valsche steenen in d’r ooren.... zoo’n arreme meid, die nooit ’n pretje heeft.... nooit an zee is.... altijd achter de gore, vieze coulissen .... nooit an zéé ....

„Hier hè-je de druiven.”

„Eet ze zélf maar.”

„Nou! Nou-nou-nou! Hè-’k zöo erg misdaan?”

„Je zult me nog gek maken, jij !”

„Laten we maar weer goeie vrinden worden, hè ?”

„Vervelend schaap !”