Kamertjeszonde

110

„Dat heb ik niet gezegd.”

„En als je ze met je éigen geld gekocht heb, dan moet ’r ’n smerig luchtje an dat geld zitten.”

„Nou wor je beleedigend. ’k Ga net zoo lief ’t rijtuig uit.”

„Zie je — nou heb ik over één leugen aangehouden. Wees toch niet kwaad, groot kind. Kijk is naar de lucht, naar de blaren, naar ’t groen. Vóél je niet, da’k gelijk heb, dat je jezelf wijs maakt dat je je kwaad moet houen?”

„Nee. Dat voel ik niet.”

„Dat voel je wel. Kijk me maar is an.”

„Ach loop heen! Wat gaat ’t jou ook an!”

„Méén je dat ?”

„Natuurlijk! ’k Ben me eigen baas en meester.”

„Doe mij ’t pleizier en draag ze niet meer.”

„Hou je nou op met je gesappel? Blikken dominee!’*

„Waarom speel je nou zoo’n komedie. Yin je ’t zóo vreemd dat iemand openhartig met je praat?.... Je heb me al ’n paarmaal voor dominee uitgemaakt.... Wat moet jij nog bar-gek over me denken!... ’k    Maal om niks,    om    niks    waar ’n hoop andere

menschen om    malen .... Voor    mijn part    doet iemand de meest

bezopen dingen! ’n Dief vin ’k niet om te verachten, voor de grootste hoer    van de wereld    kan    ik respect hebben — maar

liegen, liegen,    jezelf beliegen,    iets    doen    dat je als ’n leugen

vóélt, da’s walgelijk, da’s gödsgruwelijk, da’s ’t érgste. Lach je daar nou om?”

„Waarom hè-je je snor niet laten knippen, zooals ’k je gezegd heb!”, viel ze me lachend in de rede.

„Weet je wat je ben?”, lachte ik terug.

„Nee.”

„’n Krèng-”

„Dankie.”

„Wil je ze niet meer dragen, die dingen?”

„Wat bèn jij ’n taaie bloedzuiger!”

„Zeg nou ja.”

„Als jij me ’r een geeft, zal ’k ze wegdoen.”

„Op je woord?”

„Op me woord.”

„Dan zal ik je d’r een koopen. ’n Dure krijg je niet.”

„Dat kan me niet schelen.”

„Nou hou ’k nog eens zooveel van je.”