Kamertjeszonde

109

Dat doe je dikkels .... Daar wil ik niet eens bij stilstaan”.... „’t Lijkt wel of ik vol gebreken zit”....

„Dat. beweer ik niet.... — waarachtig ik zeg ’t niet 0111 je onaangenaam te zijn — zoo schrikkelijk dikkels als je praat, merk ik an ’n lach van je, an ’n kijken van je oogen, an ’n gebaar, an honderd dingen, die je niet noemen kan, dat ’t niet waar is, wat je zegt.”

„Jij ben de eerste die me zoo iets zegt!”

„Dat kan wel. Jouw vrienden doen net zoo als jij. Die zijn alleen wat handiger. Die liegen béter.”

„Noem dan is ’n voorbeeld — met je onzin!”

„Da’s niet gemakkelijk. Je fantazeert terwijl je babbelt en gelooft zelf wat je verhaalt.”

„Wat wor jij weer verdomd vervelend,” zegt zij uit den grond van haar hart.

„Kijk nou bijvoorbeeld is naar je ringen” ...

„Nou?”

„Die moest je toch niet dragen.”

„Wel, alle-jezis!.... Mag ik geen ringen dragen die ’k zelf gekocht heb?”

„Je hebt ze niet gekocht.”

„Wil ik r ’n vloek op doen?”

„Doe dat niet. Want ’k zou je toch niet gelooven.”

„Bij mijn zaligheid dat ik deze ring gekocht heb op de kermis in Den Helder.”

„Dat kan wel. Die heeft ook ’n valschen steen. Da’s net de aardigste, ’k Wou dat je die alleen an had” ...

„En dié heb ik ook gekocht.”

„Zoo. En die gouden met ’t pareltje? Wor nou niet kwaad. Is daar reden voor?”

„Strakkies zal je nog beweren dat me knoppen.”

„Die most je ook niet dragen. Dat dacht ik al dien eersten avond bij Prot, toen ik achter je zat. Waarom draag je zulke valsche prullen ? Wil ik je is wat zeggen ? Die twee gouwe ringen heb je van patsers — de knoppen van ’n armen bliksem.”

„Dat lieg je!”

„Dank je.”

„’k Heb alles van me eigen geld gekocht.”

„Als dat zoo was, zou je gister niet gezegd hebben, dat je dié van ’n kennis heb gekregen.”