Kamertjeszonde

107

„Hè — wat is dat mooi. Wor je ’r ook zoo stil onder?” „Strakjes zie je de zee. Da’s véél mooier.”

„Daar zijn zooveel menschen. Ik hou niet van ’t strand.”

„Ik ook niet.”

„Zoetelijk-heerlijk is de geur van het groen, de wierook van sparre- en eikeloof. Het wasemt over het land in eene dronkene vreugde, louter verrukking.

„Zit je zoo goed? Wil je me jas achter je rug?”

„Nee. Ik zit héérlijk. Nog nooit heb ik zoo heerlijk gerejen.”' „Als je nou denkt an gister, an ’t.. . Ca ... si. .. no.”

„Verstoor ’t niet. Toe wees nou stil.”

... „An je succès” ...

. .. „Toe nou!.... Toe nou .... Denk je dan da’k niks vóel.” „Begrijp je waarom ik het Tooneel haat én jouw café-chantant én den heelen stinkenden rommel?. ... Ruik je ’t groen? Wat ’n geluk, hè, om ’t zoo op te snuiven .... Da’s heerlijk, hè ?.... Wat je dat krachtig maakt!.... Wat j’r gelukkig onder wordt!... Ik heb ’t óók zoo weinig .... zoo weinig.... Ruik je? .. . Hè!” „Wat ’n jammer dat me Kaatje niet bij me is.”

„Ja da’s jammer. Lijkt ze op je ?”

„Sprekend.”

„Ik moet ’r is zien. Ik moet ’r is zien.”

„Nou heb ik nog je das vergeten.”

„Da’s niks. We zullen elkander nog lang genoeg zien, niet?” Voor het eerst kijken we elkaar eerlijk, met iets anders dan gewone vrindschaplijkheid in de oogen. Welk een heerlijke Septemberdag. Het groen ritselt, zwangert lichte zilvergeluidjes. Elk blad is een bekken trillend in wind, zilverwit, groen. Langs het rijtuig raketten de takken, wuivend in zonlicht. Telkens is het niéuw, anders, ravotten de blaren, groeten statig de veerende pluimen. En telkens is er ander zonlicht, fronst het groen van geluw naar koperbrons. En telkens is anders het verre gesjilp van vogels. O, ’t is zoo wel — gelukkig.

„Jij ben ’n goed mensch, Alfred.”

„Wat noem je goed?”

„Nou, ik weet niet.”

„Ik ben heelemaal niet goed.”

„Ja, jij ben goed. Dat voel ik.”

„Je kunt wel is verkeerd voelen,” lach ik, mallig.

„Nee. Hiér niet.”