Kamertjeszonde

105

„Vin je?”

„Hè-j’m al is laten staan ?”

„Nee. Hij ’s rood.”

„Je mag je snor ook wel is laten bijknippen.”

„Is Piet al op ?”

„Die’s al weg.”

„Nou al?”

„Voor de bagage. Lisy is met ’m mee.”

„Kommen ze nog hier terug?”

„Nee. Ze gaan n trein vroeger.”

„Hoe laat ga jij ?”

„Hallef ellef, zoo wat.”

Naast m’n bord lees ’k in de krant. Zij snuffelt in ’t Nieuws. Wat zijn we vreemd, nou we pas uit ’t bed komen, vréémd in de frischte van morgen.

„Thee of koffie, juffrouw?”

„Geef maar koffie.”

Stilte.

„Wil je de boter is angeven?”

„ Asjeblief.”

„Koud hè ?”

„’t Gaat nog al.”

„’k Heb kouwe voeten. Trekt die deur zoo?”

„Nee. Da’s meer ’s morgens.”

„Zou je je krant niet laten?”

„Met pleizier.”

„Scheelt ’r wat an?”

„Nee. Niks.”

„Zet dan ’n ander gezicht, kreng.”

„Ik ben gewoon.”

„Wat ben jij toch ’n rare, Alf.”

Ja dat vin ik nou ook wel, nou zij ’t zoo zegt. Zaten we van nacht niet gezellig? Hebben we kwèstie gehad? Hoe kóm ’k an zoo’n komiek humeur. Zes en dertig buien in ’t uur. Zij blijft zichzelf precies gelijk. Wat wil ik dan toch? Waarom zanik ik zoo, altijd met melankolieke buien en zwaar-op-de-hande rede-neeringen? Kijk de zon is schijnen op je bord. Mot je je jeugd laten voorbijgaan? Ben je ’11 ouwe kerel of n jonge man? Het leven! Allo, het léven! Hét aanpakken met onbezorgdheid, niet praki-zeeren, niet tobben. Het léven ! De zon bij je ontbijt! Zing dan