Kamertjeszonde

99

„Nou zoo erreg is ’t niet.”

„Je zal wel zeggen da ’k ’n hoop anmerkingen heb, maar je broek is an een pijp van achter afgetrapt. Toen je op je stoel zat met je rug naar ons toe, zag ik zülleke drajen.”

„’k Zal ze morgen afknippen.”

„Toe koop nou is ’n nieuw pak.”

„’k Heb al zoo’n rekening bij me kleermaker.”

„Dan laat j’m maar wachten en koopt ’r een contant bij ’n ander.”

„Heb je nog meer?”

„Nou ... Nou .... Je mag je laarzen ook wel is laten repareere. Wat loop jij je hakken scheef!”....

„Nog meer?”

„Nou ben ’k uitgesmoesd, ’n Nieuwe das zal ik je morgen koop en.”

„Dat zal je wel laten.”

„Daar heb ik nou pleizier in”

Bij Fryda zitten de commis-voyageurs, de jodenman met den kroeskop, Zakkie en de anderen. Ze hebben een kaartje gelegd, groccen wat na.

„Veel succes gehad?” vraagt Zakkie.

„Ja, ja,” zegt Piet: „wij werken niet zonder succes.”

Dan komt de kroeskop weer op dreef, doet een zéér grappig verhaal van hoe die eens meegedaan heeft in ’n rederijkerskamer.

„Ik was Othello of zoo iets en swaite soo — ’t was in ’t laast van Augustus — dat ’t swarte swait sóo op me hande viel.” „Hèhèhè!”

„Toen ’k voor dood lag smeet ’r een van de gaanderij ’n rotte sinaasappel op me gesich. Soo ies mot je overkomme! Verrek!, schreeuw ik naar boven: hou je vulnis bij je! En toen weer voor dood legge! Hahaha!” ....

„As ik je staaltjes most vertelle,” zegt Piet.... „’k Herinner me in Breda. We voerden op — ’k was toen nog an’t theater— ’n draak met zeven dooien. Ik was ’r een. Boven m’n hoofd hing ’n luster met kaarsen — ’t was in de kerk mot je weten — Wel goddoome denk ik wat is dat toch! Klets. Nog is klets. De kaarsen waren an ’t druipen. Ik verzeker je da’k me lachen houen kon.— ^Jn Andere keer w^Tas ’k weer dood en wou ’t doek niet naar beneden. Stel je is voor! ’t Was om ’n beroerte van ’t lachen te