Geschiedenis van het volk Israël

*3

grijsheid gespaard. Van al zijne zonen was hem Jozef , een zoon zijner beminde Rachel, het liefst en dierbaarst. Zonder twijfel had zich de edele jongeling deze onderscheiding waardig gemaakt. Evenwel wekte Jakob door deze voorliefde de afgunst zijner overige zonen op, en vooral toen hij dit duidelijk toonde, door hem een veel-kleurigen lijfrok ten geschenke te geven. De nijd veranderde weldra in haat, toen Jozef hun eens het volgende mededeelde. Hij had gedroomd, dat hij met zijne broeders op het veld schooven bond en hunne schooven zich rondom de zijne schaarden en daarvoor ■ bogen. »Wel,” vroegen de broeders, die in de mededeeling van dien droom een duidelijk bewijs van Jozefs trotschheid en zelfverheffing zagen, «meent ge dan werkelijk over ons koning te zijn of over ons te heerschenf” Maar Jozef bekommerde zich niet om den haat zijns broeders en verhaalde kort daarna een tweeden droom, waarin hij zich verbeeld had, dat de zon, de maan en elf sterren zich voor hem bogen. Zijn vader berispte hem in duidelijke bewoordingen wegens zijne hoovaardige gedachten, maar zijne broeders verborgen diep in hun hart een stillen haat en wachtten rustig den tijd af, waarop zij dien konden koelen. Daartoe bood zich weldra eene gunstige gelegenheid aan.

Jozefs broeders gingen eens het kleinvee huns vaders weiden in Sechem. Hunne langdurige afwezigheid scheen den vader ongerust te maken en hij gebood Jozefs zich van hun welstand te gaan overtuigen. Deze was daartoe dadelijk bereid en ondernam den tocht geheel alleen. Onderweg verdwaalde hij en ontmoette eindelijk een man, die hem mededeelde, dat zijne broeders naar Dothan gegaan waren. Hij sloeg den weg daarheen in. Reeds op een verren afstand herkenden zij hem aan zijn veelkleurigen lijfrok en riepen spottend uit: «daar komt de droomer aan!” Thans scheen hun de gelegenheid gunstig, om zich op hun broeder te wreken en hem voor zijne droomen te straffen. Niemand toch, zoo dachten zij, zag hen op dit eenzame veld en hun misdrijf zou altijd geheim blijven. Zij besloten, hem te vermoorden en zijn lijk in een der putten te werpen. Ruben, op Jozefs redding bedacht, zeide, dat het te wreed was, om het bloed huns broeders te vergieten en gaf hun den raad, om hem levend in een der putten te werpen. Daar zou hij immers — zoo wendde Ruben voor — van zelf den hongerdood sterven. Zijn plan was echter, om hem, na het vertrek zijner broeders, er weder uit te verlossen. Rubens raad vond algemeenen bijval en Jozefs niet het minste kwaad vermoedend, werd met ruwe hand aangegrepen, van zijn lijfrok beroofd en in een put geworpen. Men was doof voor het gejammer en