Geschiedenis van het volk Israël

22

van eene hoogere macht. ¹) Bemoedigd door deze overwinning, trok hij aan het hoofd zijner familie zijn broeder te gemoet. Hij behield evenwel zijne bescheidenheid en boog zich zevenmaal voor hem neder. Er volgde nu een verrassend tooneel. Esau ijlde naar zijn broeder toe, omarmde en kuste hem. Ook jegens de vrouwen en kinderen toonde hij zich zeer voorkomend. Aanvankelijk weigerde hij, de hem aangeboden geschenken a^n te nemen, maar liet zich eindelijk door Jakobs sterk aandringen daartoe bewegen. Zijn haat was zoozeer in toegenegenheid veranderd, dat hij zijn broeder niet wilde verlaten, maar met hem den tocht gezamentlijk voortzetten. Jakob wees hem echter op de daaraan verbonden moeielijkheden, zoodat zij van elkander scheidden. Esau toog naar Seïr en Jakob zette zijn tocht door Giliid voort.

In het aartsvaderlijk erfland teruggekeerd, kocht hij een stuk land in de nabijheid van Sec hem, richtte daar een altaar op en wilde er zich voorloopig vestigen. Maar al weder dreigde hem een groot gevaar. Zijne dappere zonen Sinion en Levie namen wraak op Sechems bewoners, omdat de zoon van den vorst dier stad hunne zuster Dina smadelijk behandeld had. Bevreesd voor de gevolgen dier wel is waar billijke, maar bloedige wraakoefening, verliet hij die plaats en trok op Goddelijk bevel zuidwaarts. Hij kwam te Beth-El, waar God hem weder verscheen en den zegen, in zijne naamsverandering opgesloten, bevestigde. Ook daar trof hem weder een gevoelige slag door den dood zijner geliefde vrouw Rachel. Zij stierf bij de geboorte van haren tweeden zoon Benjamin. Wegens den verren afstand kon hij haar lijk niet in het familiegraf te Machpéla bijzetten, maar begroef het daar ter plaatse. Eindelijk bereikte hij Chebron, waar zijn grijze vader woonde en dien hij nog in leven aantrof. Deze stierf in den ouderdom van 180 jaar en werd door zijne beide zonen te Machpéla begraven.

HOOFDSTUK XV.

Nog altijd hadden voor Jakob de stormen des levens niet uitgewoed. De zwaarste ramp bleef juist voor zijne

¹

Ter herinnering aan dezen wonderbaren strijd is het Isra'cls nakomelingen verboden, den spier aan het heupgewricht te nuttigen.