Geschiedenis van het volk Israël

HOOFDSTUK XII.

Ofschoon Esau's ruw en woest leven voor Izak geen geheim kon gebleven zijn, wilde hij hem toch het recht niet onthouden, dat hem, als eerstgeborene, toekwam. Verzwakt en bijna blind door den ouderdom, ontbood hij zijn zoon en gelastte hem, eenig wild te gaan jagen en hem dit, smakelijk toebereid, te brengen, opdat hij hem, na het gebruik daarvan, den vaderlijken zegen zou schenken. Hoe goddeloos en ontaard Esau ook was, hechtte hij toch zeer aan dien zegen, te meer, omdat daarmede ook rijkdom en aanzien gepaard gingen. Hij haastte zich daarom, aan dit gebod te voldoen. Rebekka, die Izaks bevel had gehoord, begreep echter, dat niet Esau, maar Jakob alle aanspraak had op den vaderlijken zegen, daar hij in Godsvrucht leefde en bovendien het eerstgeboorterecht bezat. Zij gelastte hem daarom twee geitebokjes te halen en deze, door haar smakelijk toebereid, zijn vader te brengen, om den zegen te ontvangen. Jakob aarzelde eerst daaraan te voldoen, uit vrees, dat zijn vader hem betasten en door de gladheid zijner huid tot de overtuiging zou komen, dat hij hem bedriegen wilde. Daarop maakte zij zijne handen en hals ruw door er de geitevelletjes om te doen. Zoo verscheen hij, gekleed in Esau's gewaad, voor zijn vader. Deze herkende wel aan de stem terstond zijn jongsten zoon Jakob, maar verkeerde weder door de ruigheid van diens handen in den waan, Esau voor zich te hebben. Zoo voerde Izak in zich zelf een zwaren tweestrijd, maar schonk hem eindelijk zijn vaderlijken zegen. Overvloed en vruchtbaarheid zouden hem ten deel vallen, volkeren hem dienen en zijn broeder zich aan hem onderwerpen ; die hem zegenden, zouden gezegend zijn, gevloekt, die hem vloekten. Nauwelijks was Jakob heengegaan, of Esau verscheen eveneens met wildbraad bij zijn vader. Uit diens woorden bemerkte hij tot zijn grooten schrik, dat Jakob hem reeds vóór w’as geweest en ook hij smeekte om een zegen. Zijn vader liet zich eindelijk door hem verbidden en verzekerde hem, dat hij van het zwaard levên en zijn broeder slechts tijdelijk dienen zou. Deze toezegging kon hem niet bevredigen en hij vatte zulk een haat tegen zijn broeder op, dat hij zich voornam, hem na zijns vaders dood om het leven te brengen. Hij maakte van dit snoode plan volstrekt geen geheim, zoodat ook Rebekka het gewaar werd. Ernstig bezorgd voor haren geliefden zoon, op wien