Geschiedenis van het volk Israël

ג1

bleef zijn huwelijk nog steeds kinderloos. Dit trof h;m nog te smartelijker, nadat zich zijn bloedverwant Lol van hem gescheiden en in Sedom gevestigd had. Wat baatten hem thans al zijne schatten en rijkdommen? Zouden deze niet na zijn dood in handen van zijn, wel is waar trouwen, maar toch vreemden dienaar Eliezer overgaan en dan niet te-vens de beginselen van Godsvrucht en menschenliefde weder verloren gaan? God stelde hem daaromtrent echter gerust door de verzekering, dat niet een vreemde, maar een zoon, de God-delijke zegeningen deelachtig en de stamvader eener talrijke nakomelingschap worden zou. Tot bevestiging dier belofte sloot Hij met hem een verbond, dat naar de wijze, wattrop dit plaats vond, het verbond tusschen de stukken gentfemd wordt. ')

Volgens het toenmalig gebruik, om met meer dan ééne vrouw te gelijk gehuwd te zijn, nam Abraham naast Sara, zijne Egyptische slavin Hagar tot vrouw. Reeds spoedig wilde zij zich boven hare meesteres verheffen en zag met min-achting op haar neder. Sara beklaagde zich over dit on-waardig gedrag bij haren echtgenoot en liet haar tevens met zijne toestemming hare macht zoodanig gevoelen, dat Hagar het huis ontvluchtte. Aan eene waterbron ontmoette haar een Goddelijk wezen, en gebood haar, tot hare meesteres terug te keeren en haar gehoorzaamheid te be-toonen. Weldra zou zij de moedervreugde smaken door ’de geboorte van een zoon. Zij voldeed aan het bevel en schonk Abraham op 86-jarigen leeftijd een zoon, die den naam Isma'él ontving.

Abrahams geluk, om nog op gevorderden leeftijd een kind aan zijn boezem te kunnen drukken, werd nog ver-hoogd, toen God hem op nog hoogeren leeftijd wederom verscheen en voorspelde, dat ook zijne dierbare Sarai, (van toen af Sara geheeten), hem een zoon zou schenken, die de stamvader van een groot en gezegend volk zou wor-den. Dit volk moest zich niet alleen innerlijk, maar ook

’) Abraham moest namelijk voor het sluiten van dit verbond (כךית כין הכתרים) een kalf, een geit, een ram,

eene tortel- en eene jonge duif nemen en deze, met uitzon-dering der beide vogels, midden doordeelen. Hij legde de doorgesneden dieren en de vogels tegenover elkaar. Tegen zonsondergang werd hij door een onrustigen slaap over-vallen, waarin God hem voorspelde, dat zijne nakomelingen na eene langdurige dienstbaarheid in een vreemd land, Kenadn zouden erven, terwijl hunne onderdrukkers een zware straf zou treffen.