Schetsen, deel 5

den ketting los, dan ging ^ft heele dorp aan den haal. Ze waren doodsbenauwd voor hem. Juist omdat-ie zoo’n rakker was, hield ik van hem. Hij was een meter hoog, rood, ruig — precies een trekhond. Al was-ie nog nog zoo mooi opgekamd, hij bleef leelijk en gevaarlijk. Bij het minste dreigend gebaar gromde die en ’s nachts lag ik zoo veilig als een koning maar veilig kan liggen. Het dorp noemde hem een verscheurend dier. Daar had-ie veel van. Goedig voor z’n baas, uitgelaten als-ie mee mocht, beet-ie naar alles wat in zijn buurt kwam. Nooit heb ik later zoo’n zenuwachtigen hond gezien. Toen hij jong was, hadden kinderen hem zoo gesard en geslagen, dat alle zachtheid er uit was. Een jaar lang had ik hem en nog keek-ie wantrouwend als ik aan zijn hals kwam. Jans, de oude boerin, die hem dagelijks te eten gaf, zou voor geen geld in de woning zijn gekomen, als Bruin los was.

Eéns toen de „rijkdom” nog net geld voor de reis had, nam ik Bruin twee dagen mee naar Amsterdam, waar ik kapitaal moest opnemen, ’t Beest was overbluft toen-ie met me door de Kalverstraat liep, maar bij den vriend waar ik logeerde begon de pret. Tegen elkeen gromde-die en toen de meid te dicht in zijn buurt kwam beet-ie in haar rokken. Ik dorst gewoon niet van huis gaan. Dat nooit meer, en je begrijpt hoe zuur mijn waarde vriend keek, toen Bruin drie dagen in een der kamers moest worden opgesloten.

Bruin en ik gingen naar Z. terug en geen groote schokken in ons bestaan. Hij trouw, „lief” — ik werkend. Zijn humeur verbeterde niet. Hij bleef een kwaadaardige hond, voor menschen overgevaarlijk, een die zich niet bliefde te onderwerpen, die zich door niemand, zelfs niet door zijn baas liet trappen of slaan. Ik hield dol van hem. Juist dat wilde, dat