Schetsen, deel 5

MO ORD GES CHIEDENIS.

Onderwerp liefde, meer nog jaloezie. Tot zoover niets héél bijzonders, niets formidabel afwijkends.

Maar nu.

De man een lobbes, groot van lichaam, een snor die tot aan de oortippen reikte — onder de plak.

De vrouw nog grooter van lichaam, zw^aar van boezem, zwaar van heupen, zwaar van koonen, wat men noemt in huiselijke termen: een dikke papzak, meer officieel: een uiterstgezette burgerjuffrouw.

Zij beminden elkander. Niet excessief, niet mal, niet dat het aanstoot gaf. Au contraire, hun liefde was er een van hechte beminnelijkheid, gebaseerd -ook dit is weder de technische term — op weder-zijdsche achting. Zij rentenierden. Zij had wat. Hij had wat. Ze hadden béiden wat. Zij het meest, hetwelk zonder rancune, haar van-huis-uit zeker overwicht had gegeven. Zoo ik mij niet helder uitdruk op dezen knussen achternamiddag, ligt zulks minder aan mij dan aan den bloederigen achtergrond van dit familiedrama. Jacques erkende zonder gepruttel de supprematie zijner vrouw. Jeanne leidde hem met zachten dwang. Hij was een gezellige vent in het huishouden, ’s Morgens, acht uur precies, geen minuut later, stond hij op, stopte een pijp, liep onge-wasschen het kleine, allerliefste tuintje in. Het was een werkelijk lief stukje grond, langwerpig vierkant, even groot als de tuintjes er naast. Dooreengenomen waren ze alle lief, maar het tuintje van Jacques en Jeanne onderscheidde zich, in het bijzonder door klimop langs de houten wanden, klimop langs het priëel, klimop tegen het huis. Alles gróen, lief, onderhouden, net, gesoigneerd, geraseerd en met kiezelsteentjes als uitgevallen kiezen en tandjes. Jacques begon den dag met tuintje te harken, bladluisjes te zoeken, bloemetjes water te geven. Hij verzorgde het tuintje van zes bij vier meter alsof er de zeldzaamste planten