Schetsen, deel 5

BARBIERSLE VEN.    57

„Zoo,” praatte Piet, verder inzeepend — malsche zeepkwakken wreef hij in den ruigen hals onder de kin —: „zoo-zoo. Al ’n héele week hier. Goeie reis gehad?”

„Ja,” bromde de zeeman door zijn neus.

„ .... Dan heb u voor veertien dagen zeker storm op zee gehad, stuurman?”

„O ja — ’n kleine storm.” ....

,,’t Heeft me hier aardig gestormd ... De menschen hadden moeite d’r parapluie op te houen ... D’r liep ’n juffrouw hier om ’t hoekie en die ging haast tegen de grond .... Ja, d’r kan me ’n wind staan, stuurman” ....

„Ach wat! ’t Zou wat! Jullie weet niet wat wind is,” zei de zeeman, voorzichtig zijn lippen bewegend dat een zwarte mondsnee in de scheepschuiming spleet alsof ’r ’n moddergeultje lekte.

„Nou wéten, wéten,” repliceerde Piet, vleiend de zeepvingers bewegend over de kin: „ ... as ’t hier stormt, stuurman, dan kraakt ’t heele huis, denk je zoo dat de boel in mekaar gaat. .. Heb u hier 'n lidteeken, stuurman?”

„ .. . Wat leuter je toch van stuurman, stuurman!”, bromde de zeeman: ,,’k ben net zoo min stuurman as jij ”...

„Zoo,” — zei Piet strakker wordend: „ben u geen stuurman? En wat is u dan as ’k vragen mag?” „Maat,” zei de zeeman en wéér werd het moddergeultje zichtbaar.

„Maat... Maat,” .. . herhaalde Piet: „wil u de bak effen vasthouen, asjeblief?”

De zeeman stak zijn vingers op en descheerbak kwam tegen zijn borst te rusten. Zwijgend ging Piet voort met inzeepen, wrijvend over de bovenlip, over de wangen en dan vlug, schoor hij zijn klant, lange halen, van dikke dertig jaar arbeid. Toen ’t