Schetsen, deel 5

BARBIERS LE VEN,    5    5

Willem in den spiegel. De bruine haartjes donsden neer op den witten doek, soms met verklitte propjes, soms als zuinig gestrooid kaneel op waterige rijstebrij.

„Nou, bij z’n oor,” kommandeerde vader, die geduldig toezicht hield en w^Teer aandachtig werd.

De schaar gaapte ijzingwekkend bij Willem’soor... „Kijk uit!... Neem z’n oor niet mee!... Hooger

je schaar!____ Allemachtig jongen, ’k vreet mezelf

op— Je zaagt  Je zaagt! Je mot timmerman

worden  Op. neer. Op. Neer. Op. Néér. Net of

je roeit. Nou met de punten óm ’t oor. Voorzichtig. Langzaam. Lang-zaam. Laat niet de helft zitten! Hiér nog is over doen!”

„Au!”, schreeuwde Willem weer, den doek half-wege weg-slaand en de hand naar het oor brengend: „Au! hij prikt me! Die pestkop!”

„Néér met je hand!” gebood vader.

„Nou as die prikt?”

„Neèr met je hand!”, herhaalde vader: „je eet’r van mee. Da’s gezond voor je ’n prikkie. Daar ga je niet dood van”____

Huilerig gehoorzaamde Willem. De schaar klikte en het was stil.

Pieng pieng.

Het schelletje ging over. Een klant.

„Morge,” zei de barbier.

„Mórge,” zei de klant

Het was er een die zeker in de buurt verdwaald was, een zeeman met een frisch-bruin gezicht, nieuwe kleeren, krakende laarzen.

„Goed zoo — ’n kaptein,” — dacht de barbier: „eindelijk weer ’n dubbeltjesklant,” en hardop zei hij tot Jan: „Zeep meneer in. Maar vlug!”

De kapitein zat bij het raam. Jan, de handen vegend an z’n broek, knoopte netjes den handdoek om den rooden nek van den zeeman. Moeder riep Jetje