Schetsen, deel 5

De deur naar de huiskamer stond open. Moeder bemoeide zich nu ook met het geval.

„Nou, nou, Piet! As die nou toch z’n best doet!” „Hij verdraait ’t, de snotneus! 'k Doe ’t ’m al zes keer voor! Hij het toch oogen in z’n kop!”

„Kan ik ’t dan hèllepe,” huilde Jan: „is me dat ook ’n haar, ’n haar!....”

„Kan je de kam niet zóó houe, néé stommeling: zóó! .. .. Je heb geen breekijzer in je poote! .... Hou ’m lager en meer tegen ’t hoofd an... . Zie je dan niet dat je anders geen haar pakt! .... Jij knipt in de lucht — in de lucht!.... Wel allemachtig hou daar nou je geduld bij!”....

„Nou,” suste moeder weer, met Mietje op den arm in de deur: „hij zal ’t wel lééren. ’tïsommers geen heksenwerk” ....

„Kijk nou is,” wees vader: „kijk me zoo’n vlegel! Pas op, want je krijgt V weer een! Willem ziet ’r uit of-ie ’n haarziekte het. .. Niet zoo wringen met je schaar! ... Je hoeft ’t ’r niet uit te trékken!...”

„Au! Au! Au!”, schreeuwde Willem, die geknipt werd: „vader hij trekt ’t ’r heelemaal uit.”

Woedend scheurde de barbier kam en schaar uit