Schetsen, deel 5

VERLATEN VROUW.    49

dat ik zoo’n fortuintje had. Maar voor hoelang hou je ’t?”    ^

„Hoelang? Hoelang?” —, zei Griet snibbig: „wie wou dat weten ? Zoolang-die wegblijft mag ’k terugkommen. ’t Is ’n uitkomst! Een daalder en vijf-rog-gebroojen en as God wil ’n volgend seizoen wat turf en wat erwten.”

„As ’m maar niks overkommen is,” zei hoofdschuddend de moeder: ,,’tIs de man van je kinderen, watte?”

„Voor mijn part....” flapte Griet er haatdragend uit.

Maar moeder sussend viel haar in de rede:

„Nou! Nou! Bezondig je niet! God weet of z’m niet öpgehaald hebbe” .. .

„Kan je begrijpe!”, smaalde Griet: „of’k’mniet beter ken. Daar het-ie geen lef voor! Most zoo’n kerel stake? Wat had-ie te stake? Motje zeven gulden in de week wegsmijte omdat ’n kameraad van de winkel gestuurd wordt?” ...

„Je mot alles zoo lang niet onthoue,” suste moeder, opstaand, den doek omknoopend.

„Nou en ’k hoop ’m nooit weer te zien,” antwoordde Griet gezellig.

Het liep niet mee. Toen ze een uur later thuis kwam met een half pond kopvleesch in de boodschappenmand — voor Zondag — zat Bram bleek, met ouwe zorgtrekken bij de tafel te slapen.

„Wel allemachtig!” — zei ze woest.

Bram werd niet wakker. De groote mond gaapte een vierkant gat in het geel gelaat.

Ruw stiet ze hem aan.

„Hè!”, schrikte hij, suf opkijkend. Het wit van zijn oogen was rood.

„As je maar weer dadelijk verkast!” snauwde ze: „’t Is hier geen zoete inval, kerel! Ben jij van god-

SCHETSEN FALKLAND. V.    4