Schetsen, deel 5

48    VERLATEN    VROUW.

besprak, had Griet met grooten practischen zin aan de werkelijkheid gedacht.

Hevig geschokt was ze niet, zélfs niet den eersten nacht, toen ze met haar twee jongste kinderen alléén in de bedstee lei.

’t Gaf w^Tat méér ruimte en een opvreter minder.

Drie maanden lang ’n kerel in je huis, die met z’n handen in z’n zakken rondloopt, z’n tijd verbeuzelt met vergaderingen waar die niet thuis hoort, waar niémand ’m helpen zal, daar verkreng je jezelf bij. Ze had haar vaste werkhuizen van heele en halve dagen. Op zóó’n manier kon ze ’m missen as kiespijn. En dat klagen over z’n borst was maar larie. Je zag andere mannen die ’r beroerder an toe waren toch werken en as je dan ’n zwakke borst had was ’t reden te meer om niet te gaan stake.... Stake! . . Da’s goed voor vrijgezelle ... die wage niks . . . die kenne ’n potje breke .. .

De derden dag na Bram’s vertrek kwam er bezoek van de heeren der commissie.

Griet, wijs, vrouw van overleg, had als verlaten vrouw met zes bloeden de hulp ingeroepen van haar wijk.

De he e r en ondervroegen, noteerden, keken rond, met het allergunstigst resultaat dat Griet elke week een daalder en vijf roggebrooden mocht komen halen. Dat wil zeggen: zoolang ze verlaten vrouw was.

„Wat ’n uitkomst/ zei ze Zaterdagavond tot haar moeder, die op beklag en koffie visite was: „zoo goed heb ’k ’t in de laatste maanden nog niet gehad. Zoo’n lamme kerel die dag an dag lanterfant! Nog geen week is-die de deur uit of ’k heb onderstand. Me huur is góed en zóóveel roggebrood dat ’k över-hou. Dat van eergisteren heb ’k an de buurvrouw van benejen verkocht. Voor mijn part komt-ie nooit terug. ”

»Ja-ja,” zei moeder: „dat ’s ’n hééle steun, ’k Wou