Schetsen, deel 5

De heele gang besprak het geval.

De een zei dit. De ander dat.

Men was het er over eens dat het maanden gespannen had.

Met den winterdag ’n teringachtigen man thuis te krijgen, die z’n werk door z’n eigen fratsen is kwijtgeraakt — wat had-ie mee te doen an de lamme staking! — is me lang niet plezierig.

De kerel had an z’n vrouw en z’n zès kinderen te denken. Reken is an! — Nou en dat zoo’n vrouw op d’r poot speelt en herrie schopt is zoo klaar as de dag. Je kinderen motten vreten. Denken de kerels ooit an d’r vrouwen?

Ja, ’t was ’n gewéldige consternatie.

Herrie was iets van èlken dag.

Maar ’n kerel die ’r van door ging!

Misschien had-ie zich wel verzopen. Zij had ’m ’t leven zuur genoeg gemaakt, ’t Was ’n doerak!

Terwijl aldus èn ongeveer — je zou over zulk gebabbel wat een aardige lijn kunnen trekken, lijn evenwel ongeschikt voor de huiskamer die in dezen snooden tijd zeer zeker hare eischen moet stellen —, terwijl aldus de gang de wanhoopsdaad van Bram