Schetsen, deel 5

Lieve vriendin. Bij tijden in avondstilte — ge weet bij klokgetik, theegesuis, poesgespin, en wat er verder behoort bij tam-kleffe beschrijving van burgerlijke knus-knussigheid, — als ik inderdaad luierde of wijsgeerde — ei, ’k doe aan alles — leken de vele boeken der netjes rijende planken droogweg te mummiën, opspringend met bete schokjes — héél mal. Dan hield ’k wel tot mij zelf deze bespiegeling: „Mijn vriend, welke schoone toekomst, welk uitermate schoon levensdoel wierd u gegeven. Zoo gij het zéér ver brengt, vérder dan genoeglijk verteller voor héél-goeie-menschen, zullen er boeks-kens mèt uw naam bij dergelijk avondlicht op boekenplanken schemeren. Ge zult lummelen in combinatie met Vondel — die zoo wat iedereen heeft, kniezen naast Majesteit van Couperus die ook zoo wat iedereen heeft en allicht leunt ge aan tegen Multatuli, die ook zoo wat óveral verzeild is geraakt. Mogelijk wordt ge opgenomen in de een of andere „Keur” van proza of versjes. Dat is waarlijk stree-lend en schoon, mijn vriend. Andere lieden sterven en mögelijk blijft gij leven nog een paar jaar na uw dood. Voorzeker, een auteur, al is hij nog zoo’n piepertje, kan bij degelijke bedenkingen weldadig-