Schetsen, deel 5

24    TROTS.

met die slagers____DagPiet-ie-iet! Dagje-è-èt! —

Kan je niet dag zeggen.. ..”

Het hoofd zakte de trap af. Geprikkeld, kwaadaardig bewreef juffrouw Bik het vaatwerk. Wat ’n dier van ’n mensch ! Met d’r stukkies vleesch! Alles wat ze haalde liet ze an de buren zien, alsof ’t ’n mirakel was. Ik betaal ’r toch voor! Ik betaal ’r toch voor! Je zou d’r zoo van de trappen smijten. Met d’r Judassmoel, net asof ze zeggen wou: ik betaal alles en jij heb schuld. En hoe ze rondkeek. De heele kamer nam ze in ’n wip op. En d’r gluu-perig kijken na de kachel waar geen éen pot op stond tegen etenstijd. Dat wijf. Dat wijf met d’r kale bereddering, ’t Vleesch liet ze alleen zien om je te temteeren, om je is goed te laten merken dat je niks had. En Pietje die ’r laatst op visite was geweest en drie boterhammen gegeten had omdat-ie zoo’n

honger had  En met wat ’n pleizier dat dier

’t oververteld had an al de menschen van ’t huis.

In nadenken, opgehitst, verwoed, stond juffrouw Bik bij den gootsteen. Strakkies had je wèer d’r

bezoek.... Strakkies.... Strakkies Alsof ze een

klap had gekregen liep ze vlug naar de kast, greep den blankgeschuurden grooten ijzeren pot bij het hengsel, vulde hem met water, nam den ketel van de kachel, zette den pot op het ronde gat. Dan stak ze een potlepel in het water, lei het zinken deksel op den pot. En op het twééde gat van de vierkante kachel plaatste ze een kleineren pot, ook met water, dekte hem toe.

Zoo. Nou most ze maar rajen wat ’r in was. Nou kon ze an iedereen vertellen dat ’r twéé potten op ’t fornuis stonden. Dat dier. Dat loeder.

Bij het raam speelden de kinderen met een dominospel van witte houtjes dat Bik zelf gesneden en geverfd had.