Schetsen, deel 5

HUWELIJKSREIS.    115

gen, dat toen een vriendin haar zeide: „En waar gaan jullie zoo heen op je huwelijksreis?” —, zij met een allerliefst lachje — O, de vrouwen kunnen zoo liéf met elkander omgaan! — antwoordde en dat met een front d'airainy een beminnelijke zekerheid dat ik er van opschrikte: „Wij gaan over Brussel naar Parijs en waarschijnlijk ook een paar dagen naar Weenen. ” —■ „Maar Truus” ... viel ik haar in de rede. Zij, altijd lief-lachend, coupeerde mijne interruptie, voegde aan haar brutale onwaarheden smakelijk toe :„.... en van Weenen keeren we misschien over Frankfort terug” ....

Ik wilde nog wat zeggen, maar schoonmama lachte even innemend, zei dat ’t „een hééle reis voor de kinderen was.” Na eene vriendin kwam de andere, telkens felicitaties, handjesgeven, telkens de leugen dat we een huwelijksreis maakten naar Brussel, Parijs, over Weenen naar Frankfort. Ze herhaaldenhet allemaal zoo rustig, dat ik na mijn derde Port, als gelukkige bruigom, mijn eigen vrienden begon voor te liegen en met het grootst aplomb met Jan, Dirk, Hein over Parijs, Weenen, Frankfort sprak. Ook met George! George, George, George! Dat ik óóit zoo stom geweest ben ! Was het dèrde glas Port oorzaak of de gewoonte van ’t liegen? Ik weet het niet George keek me glimlachend aan:

„Naar Parijs en Weenen?” knikte hij.

Nu moeten ze net glimlachen om je de waarheid te laten spreken!

„Ja, naar Parijs, Weenen, misschien wel een afzakkertje naar Nice,” loog ik strak.

„Daar heb je me nooit wat van gezegd” —, zei George.

,/t Moest ook een verrassing blijven voor mijn vrouw,” lei ik uit.

Je herinnert je mogelijk dat ik in ’t begin van mijn