Schetsen, deel 5

Uitermate vergenoegd knoopte tante Stans den handdoek om het kooitje, liep het Amstelveld nog eens langs, bekeek de uitstallingen, fluisterde terwijl met aller-aanminnigst lachje door den handdoek heen: „Piet — zoete lieve Pie-ie-iet!”

Voorzichtig vermeed zij het gedrang, stapte op de tram, knuffelde zich in een der hoeken, de beide handen om het kooitje.

Ze voelde zich heusch gelukkig, ’t Was wel is waar ’n kléin ding — maar ’n kleinigheid kan ’n mensch zoo’n pleizier doen. Ze liet den conducteur de resteerende twee en halven cent van het dubbeltje behouden, zóó was ze in haar nopjes. En niet licht was zij zoo verspillend-goedgeefsch.

Terwijl streelde ze den handdoek, gluurde door een reetje, vrindelijk toeknikkend het gele vogeltje dat op den zandbodem zat, geenszins van haar notitie nam.

Tante Stans was ’n vrouw van ruim vijftig en ongetrouwd. Zij woonde samen met haar broer Hein, ook ongetrouwd — én Hein was vandaag jarig.

Om half zes kwam hij van het kantoor waar hij sinds jaren boekhouder was. Geen andere, geen betere verrassing had zij kunnen bedenken dan zoo’n lieve kanarie, ’n mannetjes-kanarie die goed