Schetsen, deel 5

DE KANARIE.    103

op slag was en zoo vroolijk en gezellig zou staan in de groote bloemenmand in de voorkamer.

En niet duur. ’n Echte Saksische kanarie in ’n kooi voor twéé gulden vijftig was ’n buitenkansje. Met ’m te koopen dee ze iets waarmee zij zelf even blij was als Hein ’t strakkies zou zijn.

„Piet! Pie-iet! Zoete lieve Pie-iet! ”, zei ze knikkend. Er was niemand in den tramwagen. ^?n Heele tram voor haar èn voor Piet, dat snoesje met z’n heldere oogies. Zoo schuw as-die nou in ’n hoekie wegkroop, ’t Was me ook ^?n réis voor zoo’n diertje. Hij moest z^?n oogen wel uitkijken nou-die voor ^?t eerst van z’n leven in de tram zat....

Half zes kwam Hein thuis met ’t gewone apéritif-kleurtje.

Tante Stans wachtte genoeglijk in den leunstoel, zei geen woord. Hein zag niéts en de Saksische kanarievogel piepte zelfs geen onnoozel pietje. Stans dee geheimzinnig, dekte de tafel, praatte met haar broer, schepte de soep op — vandaag voor het feestmaal sóép! —- gluurde voortdurend van Hein naar Piet, zich er over verkneuterend dat hij zoo dom was om het lieve dier niet te zien. Maar eindelijk kreeg hij het cadeau in de gaten, stond met een vollen mond op, zoende Stans met denzelven, bleef in bewondering voor het roodhouten kooitje waarin Piet te slaapsoezelen zat.

„Wat ’n liéf beest,” meende hij, den bril verzettend — met den dag werd hij kippiger — ,,’n pracht van ’n kanarie” . ..

„^Jn Echte Saksische,” lei Stans uit, „’n mannetje dat prachtig op slag is. Van avond zal-die natuurlijk wel niet zingen van de vreemdigheid.”

„Nee, natuurlijk niet,” bevestigde Hein: „datkan wel dagen duren.”